Πριν από δύο χρόνια η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου έχασε τον πατέρα της ο οποίος έπασχε από άνοια. Καλεσμένη στην εκπομπή «Όλα για τη ζωή μας» που ασχολήθηκε με το ζήτημα της μνήμης και τις εκφυλιστικές ασθένειες του εγκεφάλου, η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου εκμυστηρεύτηκε τις σκέψεις που κάνει κάποιος που έχει χάσει κάποιον δικό του από τέτοια ασθένεια.
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι τι ρόλο παίζει η κληρονομικότητα, μήπως είμαι και εγώ ο επόμενος που θα το πάθει. Θα χαρακτήριζα επιλεκτική τη μνήμη μου. Θυμάμαι τους ρόλους μου, αλλά την επόμενη μέρα ξεχνάω τα πάντα. Δεν θυμάμαι ταινίες, ηθοποιούς».
Επιπλέον η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου εκμυστηρεύτηκε σε σχέση με την ασθένεια του πατέρα της ότι τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα συναισθηματικά όσο ζούσε, αλλά είχε χάσει ουσιαστικά τον χαρακτήρα του.
«Είναι μία ασθένεια δύσκολη για τους γύρω. Για τον άνθρωπο που υποφέρει, φαντάζομαι δεν είναι το ίδιο γιατί δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα, δεν θυμάται τίποτα. Για την οικογένεια είναι δύσκολο. Ο πατέρας σου να μην σε γνωρίζει, να βλέπεις ένα μάτι κενό με πολλή καλοσύνη, αλλά κενό. Ήταν το πιο σοκαριστικό για μένα γιατί ήταν ο μπαμπάς μου, ήμουν δεμένη μαζί του, ήταν αρκετή η διάρκεια που ταλαιπωρήθηκε. Να βλέπεις τον άνθρωπό σου να σε κοιτάει με ένα βλέμμα γλυκό και πολύ πράο. Είχε αποκτήσει μια «αγιότητα» στο τέλος, αλλά να μην γνωρίζει και να μην καταλαβαίνει τίποτα. Τον έκλαψα πολύ περισσότερο όταν ήταν έτσι, ζωντανός παρά όταν “έφυγε”».
