Είναι ο συγγραφέας της Κατερίνας, της Ρένας, της Δέσποινας, προσωπικοτήτων –πραγματικών και μυθικών– που τον καθόρισαν και τον έκαναν τον άνθρωπο που είναι σήμερα. Και σήμερα δηλώνει ευτυχισμένος στο πλευρό του συζύγου του Τάσου, του σκύλου του Τζέρι και των χιλάιδων αναγνωστών του, που τον κρατούν σταθερά στην πρώτη θέση. Είναι και οσ υγγραφέας της Σκυλίσιας ψυχής, του Μικρού χρονικού τρέλας, του Βιβλίου των βίτσιων και δεκάδων άλλων, στα οποία φανερώνει προσωπικά του σκοτάδια αλλά και την προσπάθειά του να μεταλλαχθούν σε φως. Βασικά είναι ο Αύγουστος Κορτώ με το «μούφα» ψευδώνυμο και τη διεισδυτική ματιά στα πράγματα, που μιλάει στο ΟΚ! και την Φανή Πλατσατούρα.
Γιατί έγινες συγγραφέας;
Δεν ήταν παιδικός καημός. Στα 17-18 μου έτυχε να γράψω μια χούφτα διηγήματα, έντονα επηρεασμένα απ’ τον αγαπημένο μου Μαρκήσιο ντε Σαντ, κι είχα την τύχη ο Εξάντας –αυτός ο τεράστιος εκδοτικός οίκος, που ευεργέτησε τη χώρα μας με τόσα αριστουργηματικά βιβλία– να τα βγάλει. Οπότε έγινασ υγγραφέας στην πράξη.
Ποια λάθος εντύπωση συνοδεύει συνήθως τους συγγραφείς;
Ότι είναι σοφοί, ή, ακόμα χειρότερα, αυτό το ανυπόφορο «πνευματικοί άνθρωποι». Στην πραγματικότητα είναι απλώς άνθρωποι που γράφουν βιβλία, που έχουν εξασκήσει το μυαλό τους να κατεβάζει ιστορίες και να τις κυνηγά.
Αποδέχεσαι τον χαρακτηρισμό «σταρ συγγραφέας;» Τα βιβλία σου γίνονται best seller, το όνομά σου είναι ευρέως γνωστό –όχι μόνο στους συγγραφικούς κύκλους– και στο Facebook σε ακολουθούν περισσότεροι από 170.000 χρήστες.
Σταρ είναι οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές και οι αθλητές. Οι συγγραφείς, ακόμα και οι διάσημοι, ακόμα και οι νομπελίστες, είναι αστέρες μόνο στο σύμπαν των αναγνωστών. Προσωπικά έχω δουλέψει σκληρά και έχω σταθεί και τυχερός. Μέχρι να βγει Η Κατερίνα (σ.σ. βιβλίο για τη μητέρα του, που κυκλοφόρησε το 2013 και έγινε best seller αλλά και μία από τις πιο πετυχημένες θεατρικές παραστάσεις) είχα περάσει τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της συγγραφικής μου πορείας βιοποριζόμενος με συγγραφικά πάρεργα – άρθρα για περιοδικά και σάιτ– και κυρίως λογοτεχνική μετάφραση. Η Κατερίνα μού χάρισε ένα μεγάλο αναγνωστικό κοινό, το οποίο ευγνωμονώ για το γεγονός ότι εδώ και οκτώ χρόνια με ακολουθεί πιστά.
Πόσο χρόνο περνάς στο Facebook καθημερινά;
Παρά την πεποίθηση πολλών ότι ξημεροβραδιάζομαι στο Facebook, δουλεύω τόσο σκληρά –μετάφραση το πρωί, γράψιμο το απόγευμα– που ζήτημα είναι να περνάω μισή ώρα την ημέρα στα social.
Με τις λέξεις σου νιώθεις κυρίως πως ενοχλείς ή συγκινείς;
Η συγκίνηση, η αισθηματική αναστάτωση του αναγνώστη είναι ο πρωταρχικός σκοπός μου. Αν ενοχλούνται όσοι με διαβάζουν, είτε τα βιβλία μου είτε τις αναρτήσεις μου στο Facebook, μπορούν να πάψουν και να ησυχάσουν. Ολ όγος μου δεν συνιστά υποχρεωτικό ανάγνωσμα!
Μπορεί η «γνώμη των άλλων» να σου χαλάσει μια ολόκληρη μέρα;
Μπορεί να με τσατίσει ή να με πληγώσει για ένα μισάωρο, αλλά έχω και δουλειές! Και φυσικά με περιμένει μια ευτυχισμένη καθημερινότητα, ικανή να ξορκίσει και την πιο χολωμένη επίθεση.
Ποιο είναι το πιο αναληθές σχόλιο που έχει γραφτεί για σένα;
Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολύ άσχημα και κακόβουλα πράγματα για μένα, αλλά δεν κρατάω τεφτέρι. Η ζωή είναι αρκετά δύσκολη χωρίς να κάνεις τριχιά την τρίχα του κάθε πικραμένου.
Ποιο είναι το πιο αναληθές σχόλιο που θα ήθελες να έχει γραφτεί για σένα;
Ότι είμαι κρυφά εκατομμυριούχος για να σκάσουν οι οχτροί μου. (Γελάει.)
Έχεις παραδεχτεί πως στο παρελθόν ήρθες αντιμέτωπος με bullying. Στην περίπτωσή σου τι μορφή είχε ακριβώς;
Ήταν ο εκφοβισμός του σχολικού περιβάλλοντος. Ο συνήθης, τετριμμένος, ανιαρά κακοπροαίρετος εκφοβισμός να πεις αδερφή την αδερφή. Όσο κι αν με πλήγωνε, κατά βάθος το έβρισκα πληκτικό: «Μόνο αυτό μπορείς να σκε- φτείς;». Στις μέρες μας, ωστόσο, ένα πιτσιρίκι μπορεί να δεχτεί τέτοιον ανηλεή και χυδαίο πόλεμο στα μέσα δικτύωσης, που να χάσει τον εαυτό του, να βιώσει αυτοκτονικό ιδεασμό. Γι’ αυτό, με κάθε αφορμή, διεκδικούμε και διατρανώνουμε την ελευθερία μας ως ισότιμων –έστω κι αν όχι ακόμα πλήρως ισόνομων– πολιτών ώστε ο δεκαεξάρης που ρέπει στην αυτοκαταστροφή να δει λίγο φως, να ελπίσει.
Έχεις επιλέξει εδώ και χρόνια να ζεις μια ελεύθερη ζωή, χωρίς σκελετούς κρυμμένους στην ντουλάπα. Αυτό τι προσωπικό κόστος έχει;
Το κόστος τού να κουβαληθούν σε μιαν ανάρτησή μου δέκα ή πενήντα ή και εκατό ομοφοβικοί και να αποπατήσουν λεκτικά με χολωμένα σχόλια είναι απείρως μικρό –αμελητέο– σε σύγκριση με την ελευθερία της έκφρασης και της ζωής, με τους χιλιάδες ανθρώπους που έχω στο πλευρό μου να μου δείχνουν την αγάπη και την υποστήριξή τους.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο σύζυγός σου. Αν δεν είναι πολύ προσωπική η ερώτηση –που είναι δηλαδή–, πώς γνωριστήκατε; Και ποιο ήταν το συναίσθημα της πρώτης εκείνης συνάντησης;
Ευφορία, αμηχανία, έλξη. Σ’ ένα μπαράκι στην πλατεία Εξαρχείων γνωριστήκαμε. Wunderbar λεγόταν, πάνω, στο πατάρι. Σαν παραμύθι μού φαίνεται – τόση νιότη, ανυποψίαστη. Και φυσικά εκεί γεννήθηκε η αληθινή ζωή μου.
Άρα σήμερα ζεις τη ζωή που θέλεις;
Σήμερα ξυπνώ, βλέπω τον άντρα μου και το σκυλί μου κι αυτή είναι όλη η ομορφιά που λαχτάρησα ποτέ, που ξεπερνά και τα πιο τρελά νεανικά μου όνειρα.
Κάποια στιγμή είχατε εκφράσει την επιθυμία να υιοθετήσετε ένα παιδί. Έχετε ξεκινήσει διαδικασίες; Και αν ναι, πού «κολλάει» το ζήτημα;
Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, μόνον ο ένας απ’ τους δύο μας μπορεί να είναι επισήμως πατέρας – ο άλλος είναι μπέιμπι σίτερ. Ας σοβαρευτεί το κράτος, και βλέπουμε.
Τι θαυμάζεις στον Τάσο;
Θαυμάζω τον άντρα μου για τις αντοχές του, την αστέρευτη καλοσύνη του, την τρυφερότητα και την ευλογία της αγάπης του.
Στον αντίποδα, ακούστηκαν πρόσφατα φράσεις όπως «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι». Αν είχες μπροστά σου όσους έχουν παρόμοιες πεποιθήσεις, τι θα τους απαντούσες;
Όσοι πιστεύουν ότι η ομοφυλοφιλία σού εξασφαλίζει εν λευκώ πλεονεκτήματα ή απεναντίας ότι είναι μια επιβλαβής –και ενδεχομένως κολλητική– διαταραχή είναι απολύτως νυχτωμένοι ή παρερμηνεύουν εσκεμμένα και κακόβουλα την πραγματικότητα. Δεν ανοίγω διάλογο με τέτοιους ανθρώπους, δεν έχει νόημα – κι ούτε έχω την όρεξη ή το σθένος να τους διαφωτίσω. Η ιστορία θα τους κρίνει καταπώς τους αρμόζει.
Γενικά πώς θα χαρακτήριζες την εποχή μας;
Σήμερα απολαμβάνουμε πλήθος ευλογίες, όπως η ανώτερη μορφή της ιατρικής επιστήμης στην ιστορία και τα αναρίθμητα αγαθά της τεχνολογίας, και συγχρόνως ζούμε –ή, μάλλον, οι ευνοημένοι της τύχης παρατηρούμε– φρικώδεις ανισότητες και ανισονομίες τόσο στη χώρα μας όσο και ανά τον κόσμο. Κάθε εποχή έχει τους φανατικούς επικριτές της, που αρέσκονται στο να τη δαιμονοποιούν σε παράλογο βαθμό. Κι ενώ δεν είναι αγγελικά πλασμένος ο κόσμος του 2021, επ’ ουδενί δεν θα ’θελα να ζούσα ως σαραντάρης ομοφυλόφιλος συγγραφέας το ’80 ή –Θου, Κύριε!– το ’50.
Και πώς θα χαρακτήριζες μια «ιδανική εποχή» για να ζούμε;
Δεν υπάρχει ιδανική εποχή για όλους. Πάντα κάποιοι θα υπομένουν τη βία της φτώχειας, τον αυταρχισμό των καθεστώτων, τις ποικίλες ανισότητες και τα χιλιάδες πρόσωπα της ανθρώπινης φρίκης. Ιδανικός είναι μόνο ο Παράδεισος, γιατί κανείς δεν έχει έρθει να μας πει τα χαμπέρια του. Θα κυκλοφορήσεις προσεχώς το νέο σου βιβλίο, ένα μυθιστόρημα με τίτλο Όταν κοιμούνται οι φίλοι μου, από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σου και τι θέλεις να πεις μέσα από τις σελίδες του;
Είναι ένα μυθιστόρημα παρέας: τρεις φίλοι, διωγμένοι απ’ τη βία της οικογένειας, ανταμώνουν και ζουν μαζί στο περιθώριο της Αθήνας, στο δώμα μιας κατάληψης. Όλα αυτά συμβαίνουν αρχές προς μέσα του ’90, όταν η πρωτεύουσα βίωνε ποικίλους οργασμούς: έκρηξη στη νυχτερινή ζωή και τις ουσίες, επίπλαστη αίσθηση ευμάρειας και φριχτές οικονομικές ανισότητες, άνοιγμα των συνόρων και ασύδοτη εκμετάλλευση της φτώχειας. Και φυσικά το AIDS, που εξακολουθούσε να σκοτώνει αβέρτα. Το βιβλίο ξεκινά το 2018, όταν μόνο ένα απ’ τα τρία μέλη της παρέας βρίσκεται εν ζωή, και συνεχίζει περνώντας στο παρελθόν, ξέφρενο, ανέμελο, απελπισμένο. Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στο μεγαλείο –στο θαύμα– της φιλίας, εξού και η φράση-κλειδί «Φίλος θα πει, η καρδιά σου σ’ άλλο στήθος».
Κάτω από ποιες συνθήκες γράφτηκε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα;
Γράφτηκε στη διάρκεια της πανδημίας, που μου έφερε μοιραία στο μυαλό μιαν άλλη πανδημία, αυτή του AIDS. Τότε, βέβαια, στο πρώτο ξέσπασμα τη δεκαετία του ’80, δεν υπήρχε ίχνος ενημέρωσης. Mόνο παραπληροφόρηση, άγνοια, τρόμος, απελπισία και μια διάχυτη –και όχι πάντα ανομολόγητη– χαιρεκακία: «Καλά να πάθουν», «Ο Θεός τιμωρεί τους π@#στ*δ#ς». Με την εξαίρεση των ηρωικών γιατρών, νοσηλευτών και ακτιβιστών που την πολέμησαν απ’ τη στιγμή που έγινε αντιληπτή, η πανδημία του AIDS ούτε και ταγών. Αρκεί να σκεφτούμε τα αίσχη της καθολικής εκκλησίας και την κτηνωδία της κυβέρνησης Ρίγκαν. Μέχρι να βγει ο Μάτζικ Τζόνσον και να δηλώσει οροθετικός, ο κόσμος μιλούσε για την «πανούκλα των ομοφυλόφιλων». Όλα αυτά, λοιπόν, γονιμοποίησαν το Όταν κοιμούνται οι φίλοι μου, αν και η δράση λαμβάνει χώρα το ’90, όταν υπήρχε πλέον γνώση και το ΑΖΤ (σ.σ. φάρμακο κατά του AIDS), όμως ακόμα η επιβίωση των οροθετικών ήταν ζαριά. Το AIDS είναι ο σκιερός συ- μπρωταγωνιστής του βιβλίου.
Ποιοι είναι οι φίλοι σου;
Οι φίλοι μου είναι τα αδέλφια που απέκτησα κατά τον ρουν του βοίου μου, το στήριγμά μου στα δύσκολα, η χαρά της συντροφιάς, οι άνθρωποι που μ’ αγαπούν σχεδόν ανεξήγητα, παρά τα μύρια κουσούρια μου. Φέτος, όπως όλοι, τους έχω στερηθεί πολύ, αλλά πού θα πάει, θα περάσει κι αυτός ο εφιάλτης και θα ξανανταμώσουμε.
Με ποιες λέξεις θα σε περιέγραφαν;
Ίσως με έλεγαν πληθωρικό, φλύαρο, οξύθυμο, ακριτόμυθο. Ελπίζω και δοτικό.
Εσύ με ποιες τρεις λέξεις θα περιέγραφες τον εαυτό σου;
Εμένα δεν μου φτάνουν τρεις λέξεις, συγγραφέας είμαι, θέλω τουλάχιστον τρεις παραγράφους.
Το «Αύγουστος Κορτώ» είναι το συγγραφικό σου ψευδώνυμο. Το πραγματικό σου όνομα είναι Πέτρος Χατζόπουλος. Υπάρχει κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από το συγκεκριμένο ψευδώνυμο;
Δεν πρόκειται για καμιά σπουδαία ιστορία. Δανείστηκα το «Αύγουστος» απ’ τον Στρίντμπεργκ και το «Κορτώ» είναι ένα μούφα γαλλικό επώνυμο, που δεν μου έβγαζε αποτελέσματα στο πρωτόγονο Google του 1999. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλοι Πέτρο με φωνάζουν.
Ποιες μεγάλες διαφορές έχει ο Πέτρος Χατζόπουλος από τον Αύγουστο Κορτώ; Τι τους ενώνει, τι τους χωρίζει, τι τους χαρακτηρίζει;
Αν υπήρχαν διαφορές και ουσιαστική σχέση μεταξύ του ονόματος και του ψευδωνύμου μου, δεν θα έπασχα από διπολική διαταραχή, αλλά από κάτι διασχιστικό – διαταραχή προσωπικότητας, υποθέτω.
Τι εικόνα έχουν οι εφιάλτες σου;
Το αλτσχάιμερ είναι ο μεγάλος μου εφιάλτης. Η απώλεια του εαυτού. Έχοντας περάσει, σε ένα μανιακό επεισόδιο, μια φάση με απώλεια της πρόσφατης μνήμης, η άνοια είναι αυτό που φοβάμαι περισσότερο στη ζωή.
Τι εικόνα έχεις για την ευτυχία;
Να ‘σαι με τον άνθρωπό σου, να τρώτε μαζί, να κοιμάστε μαζί, να κάνετε ταξίδια, διακοπές, όνειρα. Τίποτα πιο γλυκό απ’ την ευτυχισμένη συμβίωση.
Και με ποια εικόνα θα περιέγραφες τα παιδικά σου χρόνια;
Να βλέπουμε βιντεοκασέτες στον καναπέ του σαλονιού κι εγώ προς το τέλος να λαγοκοιμάμαι ανάμεσα στον πατέρα και τη μητέρα μου.
Αν γυρνούσες πίσω σε αυτά τα χρόνια, τι θα άλλαζες;
Δεν θα γυρνούσα πίσω ούτε με σφαίρες. Ό,τι ήθελα να αλλάξω το άλλαξα γράφοντας.
Τι θα ρωτούσες εσύ τον Αύγουστο Κορτώ αν του έπαιρνες μια συνέντευξη;
«Το πιστεύεις, ρε μπαγάσα, ότι φτάσαμε ως εδώ;».
Τι θα απαντούσες;
Απίστευτο!
