Η Αιμιλία Τσουλφά, το «χρυσό» κορίτσι της ιστιοπλοΐας επανέρχεται στα 48 της -ύστερα από 17 χρόνια αποχής- και ετοιμάζεται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, με στόχο αυτό για το οποίο δείχνει να είναι προετοιμασμένη, να νικά μέσα στη θάλασσα. Παράλληλα, αποκαλύπτει στο ΟΚ! και τη Φανή Πλατσατούρα πώς έμαθε για τον καταγγελόμενο βιασμό της συναθλήτριας και καλής της φίλης, Σοφίας Μπεκατώρου, που συγκλόνισε το Πανελλήνιο.

Κατέχεις ήδη δύο ρεκόρ. Αυτό της μεγαλύτερης σε ηλικία Ελληνίδας ιστιοπλόου που θα λάβει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και της μεγαλύτερης σε διεθνές επίπεδο στην κατηγορία των «470».

Για να πω την αλήθεια, ήταν κάτι που δεν γνώριζα μέχρι πρόσφατα. Έμαθα και εγώ διαβάζοντας τα sites ότι κατέχω αυτά τα ρεκόρ. Και ναι, είμαι σε μια ηλικία που δεν είναι συνηθισμένο να διαγωνίζεται κάποιος ως ιστιοπλόος.

Στο άθλημά σας υπάρχει ηλικιακό όριο;

Υπάρχει ηλικιακό όριο από θέμα φυσικής κατάστασης. Πόσο αντέχει το σώμα σου και μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του αθλήματος. Μάλιστα στη δική μας κατηγορία (σ.σ. αυτή των «470») τα πράγματα έχουν γίνει πιο
απαιτητικά μέσα στα χρόνια. Κατά τα άλλα, στον αθλητισμό μετρά θετικά η εμπειρία…

Τι σε παρακίνησε στα 48 σου χρόνια να μπεις ξανά στη θάλασσα;

Δεν είχα φανταστεί ότι ύστερα από τόσα χρόνια θα επανέλθω σε επίπεδο υψηλού πρωταθλητισμού. Το έφεραν έτσι οι συγκυρίες και τελικά μπήκα ξανά σε έναν ρυθμό και κατάφερα να φτάσω σε ένα επίπεδο που να μπορώ να είμαι ανταγωνιστική, να το πω έτσι. Στην αρχή έμοιαζε σχεδόν αδύνατο, αλλά μου αρέσει να παλεύω για το αδύνατο.

Απείχες από την ιστιοπλοΐα 17 χρόνια. Και αυτή τη στιγμή όχι μόνο έχεις επανέλθει, αλλά θα εκπροσωπήσεις την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Μαζί με την Αριάδνη Σπανάκη, τη συναθλήτριά μου, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Ξέρω ότι είναι πολλά τα χρόνια που ήμουν ανενεργή. Είναι αλλιώς να έχεις παραμείνει στον χώρο και να συντηρείσαι και είναι διαφορετικό να απέχεις πλήρως. Γνώριζα εξαρχής ότι πάω να κάνωκ άτι δύσκολο. Στην αρχή έλεγα «Αιμιλία, δεν θα τα καταφέρεις». Στην πορεία, όμως, έπεισα τον εαυτό μου πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και πως θα τα καταφέρω!

Ποιος ήταν ο λόγος που απείχες όλα αυτά τα χρόνια;
Το 2004 πήρα το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα, το 2005 παντρεύτηκα και το 2006 έφερα στον κόσμο την πρώτη μου κόρη. Σήμερα έχω τρεις κόρες, ηλικίας 15, 13 και 12 χρόνων. Η απάντηση λοιπόν είναι πως ήθελα να αφοσιωθώ στην οικογένειά μου. Θα μου πεις «Δεν μπορούσες να τα συνδυάσεις;». Ίσως και να μπορούσα, θεωρώ όμως πως όταν τα παιδιά είναι ακόμη μικρά, χτίζεις τη σχέση σου μαζί τους και βάζεις τις γερές βάσεις για να έχεις μετά μια ωραία επαφή και επικοινωνία. Ήθελα να μεγαλώσω εγώ τα παιδιά μου και να ζήσω όλη την εμπειρία της μητρότητας.

Κατέκτησες το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και αμέσως μετά σταμάτησες, την ώρα που σου ανοίγονταν όλοι οι δρόμοι για να συνεχίσεις… Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, θα έπαιρνες ξανά την ίδια απόφαση;

Ναι, ακόμα και αν δεν είχα ξανά την ευκαιρία να επιστρέψω στηνισ τιοπλοΐα. Δεν έχω μετανιώσει που έμεινα εκτός αυτά τα 17 χρόνια, αντιθέτως χαίρομαι γιατί έχω απολαύσει την οικογένειά μου στο έπακρο και σήμερα νώι θω γεμάτη.

Και πώς αποφάσισες να ξαναμπείς ενεργά στην ιστιοπλοΐα;

Έφερνα τις τρεις κόρες μου στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Πειραιώς για να κάνουν μαθήματα ιστιοπλοΐας. Ήθελα να απολαύσουν τη φύση και να μάθουν να αντεπεξέρχονται στις δυσκολίες. Κάποια στιγμή λοιπόν ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, με τον οποίο ήμασταν παλιοί συναθλητές, μου πρότεινε να συμμετάσχω σε έναν αγώνα ιστιοπλοΐας που θα γινόταν τον Νοέμβριο του 2019. Στην αρχή γέλασα. Ύστερα πήγα στο σπίτι και άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά. Την επόμενη μέρα του είπα «Θα μπω», χωρίς να έχω βλέψεις για κάτι μεγαλύτερο. Μπήκα αυθόρμητα, για να ξανανιώσω όλα αυτά τα συναισθήματα που νιώθεις πάνω στο σκάφος.

Πώς ήταν η πρώτη αίσθηση;

Ήταν δύσκολα. Κατάλαβα ότι ήμουν τελείως εκτός του παλιού μου εαυτού. Δεν είχα τη φυσική κατάσταση που απαιτεί η κατηγορία «470». Το χάρηκα όμως πολύ. Καταφέραμε και πήραμε μέρος στον αγώνα κάνοντας
ωραίες κούρσες με την Αριάδνη και μετά μας είπε ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, που ήταν ο προπονητής της, «Δεν συνεχίζετε;». Και σταδιακά φτάσαμε στο σήμερα, χωρίς όμως να έχουμε βάλει συγκεκριμένο στόχο. Κάποιες στιγμές δεν σου κρύβω ότι απογοητευόμουν. Το σώμα μου δυσκολευόταν να ανταποκριθεί σε αυτούς τους ρυθμούς, είχα και τις οικογενειακές υποχρεώσεις, η ζωή μου γενικά ήταν μια τρέλα. Ευτυχώς, όμως, υπερίσχυσε η επιθυμία. Είπα «Πάμε, θα το παλέψεις όσο μπορέσεις». Στην ουσία, ο αντίπαλος ήταν ο εαυτός μου. Ξέρω ότι είναι γνωστό κλισέ των αθλητών αυτή η φράση, αλλά έπρεπε πρώτα να ανταγωνιστώ το ίδιο μου το σώμα και να καταφέρω να φτάσω σε ένα επίπεδο να αντέχω αυτά που απαιτεί το άθλημά μας… Με προσπάθεια φτάσαμε μαζί με την Αριάδνη Σπανάκη μέχρι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα «470», που διοργανώθηκε τον φετινό Μάρτιο στη Βαλιμούρα της Πορτογαλίας και ήταν μέρος της εσωτερικής πρόκρισης της χώρας μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο.

Και κάπως έτσι θα συμμετάσχεις σε λίγους μήνες στους Ολυμπιακούς Αγώνες περνώντας ένα ωραίο μήνυμα, στις κόρες σου πρώτα απ’ όλα.

Θέλω οι κόρες μου να είναι περήφανες για τη μητέρα τους. Και ξέρεις τι πιστεύω; Ότι εμείς οι ίδιοι φρενάρουμε τον εαυτό μας από τις επιθυμίες μας και δεν τον αφήνουμε να εξελιχθεί. Βάζουμε «ταβάνι», ότι «Μέχρι εκεί μπορώ». Εγώ προσπαθώ να το λέω σε ό,τι κάνει ο καθένας: δουλειά, σπουδές, αθλητισμό, το οτιδήποτε. «Δεν υπάρχουν όρια στις επιθυμίες». Και αν ανατρέξουμε στην ιστορία, θα δούμε ότι οι άνθρωποι που τα κατάφεραν ήταν αυτοί που δεν έβαλαν όρια σε αυτά που ήθελαν να κάνουν.

Εξού και η φράση που είπες πριν, ότι έπρεπε να ανταγωνιστείς τον εαυτό σου…

Ναι, έπρεπε να πιστέψω πρώτη εγώ στον εαυτό μου και στις δυνάμεις μου, για να πιστέψουν στη συνέχεια
και οι άλλοι. Σίγουρα υπήρχαν στιγμές που ένιωθα εξαντλημένη, με το μεγάλωμα των παιδιών, τις οικογενειακές υποχρεώσεις, τις προπονήσεις, αλλά έλεγα «Μπορείς και άλλο», «Μη σταματάς».

Όταν ανακοίνωσες στον σύζυγό σου την επιθυμία σου να επιστρέψεις στην ιστιοπλοΐα και τα αγωνίσματα, ποια ήταν η αντίδρασή του;

Με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί από το 2003. Με είχε ζήσει ήδη στην ολυμπιακή προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Οπότε αυτό που μου είπε ήταν πως «Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ξαναζήσω
μαζί σου άλλη μια ολυμπιακή προετοιμασία». (Γελάει.)

Είναι και εκείνος αθλητής;

Ασχολείται με τον τομέα της πληροφορικής. Αλλά του αρέσει ο αθλητισμός ως χόμπι, γυμνάζεται καθημερινά.

Πώς είναι τώρα η ολυμπιακή προετοιμασία; Φαντάζομαι ότι δυσκολεύει τα πράγματα και ο ιός…

Πηγαινοερχόμαστε στην Πορτογαλία, έχουμε εκεί όλο τον εξοπλισμό μας και το σκάφος. Σίγουρα θα λείψω αρκετό καιρό από την οικογένειά μου αλλά έχω μεγάλη χαρά που θα ξαναζήσω μια συμμετοχή στους Ολυμπι- ακούς Αγώνες (σ.σ. αυτή θα είναι η 4η συμμετοχή της) και θα είμαι μαζί με την Αριάδνη Σπανάκη, που τη βλέπω σαν κόρη μου (σ.σ. είναι μόλις 20 χρόνων). Είναι κουραστικό βέβαια το πρόγραμμα και πολλές οι υποχρεώσεις. Όλη μου η ενέργεια τώρα είναι στο πώς θα οργανωθούμε καλύτερα. Υπάρχει βέβαια και το αστείο κομμάτι. Συναντώ παλιούς συναθλητές, που τώρα είναι προπονητές ή μέλη επιτροπών, και με ρωτάνε «Εσύ ποιον προπονείς;». Δεν πιστεύουν ότι αποφάσισα στα 48 μου να ασχοληθώ ξανά με την ιστιοπλοΐα. Είμαι η μόνη που είμαι ξανά αθλήτρια. Ακούω όμως θετικά σχόλια. «Μπράβο σου που είχες το θάρρος να ξαναμπείς σε αυτή την ηλικία» μου λένε.

Πάμε για την πρωτιά στο Τόκιο;

Δεν θα σταθώ αυτή τη στιγμή σε κάποιο πιθανό αποτέλεσμα, αλλά στη δουλειά που πρέπει να γίνει και στο πώς θα διατηρήσουμε την καλή μας ψυχολογία. Πιστεύουμε ότι έχουμε τις δυνατότητες, αλλά και μόνο που καταφέραμε να συμμετάσχουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τα υλικά που διαθέταμε, είναι μια μικρή νίκη. Το σκάφος που διαγωνιστήκαμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Πορτογαλία ήταν πάρα πολύ παλιό. Κάθε μέρα είχαμε δυσκολίες.

Τι είδους δυσκολίες;

Ήταν ένα παλιό σκάφος του 2013. Συνήθως τα σκάφη που τρέχουν έξω είναι δύο-τριών χρονών. Είχε φθορές, είχε σπάσει σε πολλά σημεία, περνούσαν μέσα νερά, κάθε μέρα επισκευάζαμε και κάτι διαφορετικό. Με αυτό το σκάφος διαγωνιστήκαμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και με αυτό θα κάνουμε για έναν μήνα ακόμη την προετοιμασία, μέχρι να έρθει το καινούριο που παραγγείλαμε.

Είναι σημαντικό αυτό που περιγράφεις γιατί εμείς βλέπουμε το λαμπερό κομμάτι: της πρόκρισης, του χειροκροτήματος και της ελληνικής υπερηφάνειας. Πίσω από αυτό όμως υπάρχουν δυσκολίες.

Η αλήθεια είναι ότι ήταν το πιο παλιό σκάφος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Ευτυχώς, μας έβγαλε αρκετές ζημιές πριν από το Παγκόσμιο και προλάβαμε να τις διορθώσουμε.

Γενικά, με τι δυσκολίες έχεις έρθει αντιμέτωπη μέσα στη θάλασσα;

Αυτό που γνωρίζω καλά είναι ότι η θάλασσα θέλει σεβασμό. Έχω ζήσει άσχημες καιρικές συνθήκες μέσα στο νερό, πελώρια κύματα να σε καλύπτουν, να έρχεται ένα μπουρίνι και να μη βλέπεις πού είναι η στεριά, να βάζεςι μπροστά τα χέρια για να προστατευτείς από το χαλάζι, πολύ κρύο επίσης! Θυμάμαι μια φορά που με τη Σοφία Μπεκατώρου είχαμε δει καρχαρίες πολύ κοντά στο σκάφος μας. Αυτό είχε συμβεί κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μας στο Σίδνεϊ. Δεν κινδυνεύσαμε, απλώς ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία να βλέπουμε τα πτερύγια των καρχαριών δίπλα μας. Φύγαμε πολύ προσεκτικά και ξαναμπήκαμε στο λμιάνι.

Mε τη Σοφία Μπεκατώρου είστε συναθλήτριες και φίλες. Πώς είδες την κίνησή της να καταγγείλει δημόσια τον βιασμό της από παράγοντα της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας;

Η Σοφία έδειξε μεγάλο θάρρος με αυτή την πράξη της. Ξέρω την αγωνιστικότητά της, την τόλμη της και το θάρρος της μέσα στη θάλασσα. Τώρα τα απέδειξε και στη στεριά, σε ένα άλλο κομμάτι. Θέλω να πιστεύω ότι αυτή της η κίνηση, η οποία είχε τεράστιο αντίκτυπο όχι μόνο στον χώρο του αθλητισμού αλλά σε όλη την κοινωνία, είναι ένα ξεκίνημα για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Και να μην υπάρχει πια αυτή η ένοχη σιωπή απέναντι σε τέτοιου είδους πράξεις. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι αποφάσισε να δημοσιοποιήσει ό,τι της συνέβη σε μια σχετικά μεγάλη ηλικία, έχοντας παιδιά. Αυτό δεν είναι κάτι απλό και εύκολο. Θέλει μεγάλο θάρρος να μπεις στη διαδικασία να ανασύρεις επώδυνες μνήμες του παρελθόντος. Ήταν κάτι πολύ δύσκολο, αλλά η Σοφία έχει απο- δείξει ότι είναι γεννημένη για τα δύσκολα. Και φυσικά υπήρχε ο αντίλογος. Ακούστηκαν και αρνητικές απόψεις, όπως «Γιατί να μιλήσει τώρα;» κ.λπ. Αλλά το είχε αποφασίσει μέσα της, οπότε ήταν έτοιμη να το σηκώσει όλο αυτό.

Και μάλλον ήταν έτοιμη και η κοινωνία να το ακούσει και να υποστηρίξει θύματα βίας όπως η Σοφία Μπεκατώρου.

Και να τα αγκαλιάσει. Υπήρξε, πράγματι, από πολύ κόσμο υποστήριξη κι αυτό είναι κάτι πολύ ευχάριστο και ελπιδοφόρο.

Γνώριζες για την ιστορία κακοποίησης της Σοφίας Μπεκατώρου;

Δεν γνώριζα τίποτα, το έμαθα μαζί με εσάς. Από το Διαδίκτυο. Δεν σου κρύβω ότι σοκαρίστηκα γιατί ήταν κάτι που συνέβη τόσο δίπλα μου και δεν είχα καταλάβει το παραμικρό. Ακούγοντας τα όσα αποκάλυψε η Σοφία, μπήκα στη διαδικασία να σκέφτομαι και να προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου την περίοδο για την οποία μίλησε και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα αντιληφθεί κάτι περίεργο. Ήμουν τελείως ανυποψίαστη.

Μιλήσατε αφότου δημοσιοποίησε την ιστορία της;

Ναι, και της είπα «Συγχαρητήρια για τη δύναμή σου να βγεις και να μιλήσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι σου συνέβη αυτό και εσύ μπόρεσες τότε να συνεχίσεις την προετοιμασία χωρίς να δείξεις τίποτα και να το κρατήσεις μυστικό. Έκανες ένα βήμα το οποίο είναι βήμα για όλη την κοινωνία».

Εκείνη την περίοδο που συνέβη αυτό στη Σοφία, διαγωνιζόσασταν μαζί;

Ναι, εκείνα τα χρόνια ήμασταν μαζί σε αγώνες, όπως συνεχίσαμε μαζί και τα επόμενα χρόνια. Γι’ αυτό και της είπα ότι θα ήταν πολύ δύσκολογ ια εκείνη να συνεχίζουμε όλη αυτή την προετοιμασία και να κρατά μέσα της αυτήτ ην εμπειρία. Πέρασαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου. Μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ ότι στη θέση της Σοφίας θα μπορούσα να ήμουν εγώ…

Όσα έχουν βγει μέχρι στιγμής στη δημοσιότητα και αφορούν τον χώρο της ιστιοπλοΐας και γενικότερα του αθλητισμού είναι όσα συνέβησαν ή βλέπουμε ακόμη την κορυφή του παγόβουνου;

Δυστυχώς, είδαμε πολλά. Αλλά το να αλλάξει ένα καθεστώς –τόσο κοινωνικά όσο και ο καθένας στον μικρόκοσμό του– δεν είναι κάτι απλό. Δηλαδή μπορεί να έχουν ανοίξει τόσα στόματα και να γίνεται τόση προσπάθεια και τελικά να βλέπεις πως δεν αλλάζουν πράγματα. Για κάποιους άλλους λόγους ίσως. Ελπίζω –και δεν το λέω μόνο για τον χώρο του αθλητισμού αλλά για άλλους τους χώρους– να αλλάξει αυτό το κατεστημένο. Ξέρω ότι κάτι τέτοιο θέλει θυσίες, χρόνο, κόπο και χρειάζεται να είναι έτοιμη και η κοινωνία και οι άνθρωποι για να δεχτούν την αλλαγή. Και να τη θέλουν πραγματικά αυτή την αλλαγή, να μην τη φοβούνται. Και, κυρίως, να μην υπάρχει η ένοχη σιωπή, που λέγαμε πριν. Γιατί δυστυχώς βλέπουμε, ακόμη και όταν κάποιος αποφασίσει να μιλήσει, να βρίσκεται τελικά στη διαδικασία να πρέπει να απολογηθεί. Και δεν το λέω μόνο για τη σεξουαλική κακοποίηση, αλλά γενικότερα. Φτάνεις στο σημείο να αποκαλύψεις τα όσα τραυματικά έζησες και ύστερα να βρίσκεις και τον μπελά σου…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ