Η Ορνέλλα Βανόνι δεν ήταν απλώς μια μεγάλη τραγουδίστρια. Ήταν η ίδια μια περσόνα. Μια γυναίκα που δεν ντυνόταν – σκηνοθετούσε τον εαυτό της. Πριν γίνει σταρ, πριν γίνει Ορνέλλα, υπήρξε εκείνο το σκοτεινό σχεδόν θεατρικό μαύρο φόρεμα στο Piccolo Teatro. Ένα φόρεμα που δεν ήταν glam. Ήταν σαν δέρμα επάνω στη φωνή της. Ένα μαύρο φόρεμα που μιλούσε για τον κόσμο των emarginati. Ένα λεπτό και επικίνδυνο σύνορο ανάμεσα στη σκηνή και στον υπόγειο παλμό της εποχής.
Στο τέλος της δεκαετίας του πενήντα όταν η Ιταλία ζούσε ακόμη στη σκληρότητα της μεταπολεμικής πραγματικότητας η Βανόνι τραγουδούσε τα canzoni della mala. Δεν ήταν τραγούδια των delinquenti. Ήταν οι ιστορίες των ανθρώπων που ζούσαν στο όριο. Εκείνων που δεν είχαν θέση στο φως. Ανθρώπων που η κοινωνία άφηνε στο περιθώριο. Η Ορνέλλα δεν τους τραγούδησε σαν επισκέπτης. Τους τραγούδησε σαν κάποια που καταλάβαινε την ποίηση στη σιωπή τους.
Από τα πρώτα της βήματα στο Piccolo Teatro με τα “canzoni della mala” μέχρι τις πρόσφατες εμφανίσεις της στο Σανρέμο, κάθε της εμφάνιση είχε κάτι από παράσταση. Είτε φορούσε τζιν και δαντέλα είτε haute couture, είχε πάντα ένα σαρδόνιο χαμόγελο και μια ματιά που έλεγε «ξέρω πολύ καλά τι κάνω».
Versace, η φιλία και η πρόκληση
Η πιο πολυσυζητημένη της σχέση με τη μόδα ήταν αναμφίβολα εκείνη με τον Gianni Versace. Δεν επρόκειτο για μια απλή συνεργασία. Ήταν μια μακροχρόνια φιλία γεμάτη στυλ, προκλήσεις και πικάντικες ιστορίες. «Ο Versace μού έφτιαξε υπέροχα, εκπληκτικά φορέματα, τότε που ήμουν πιο νέα, γυμνοί ώμοι, ψηλοτάκουνα» είχε πει κάποτε με νόημα. Σε μια άλλη, χαρακτηριστική αφήγηση, του είχε ζητήσει κάτι πιο σεμνό. Εκείνος της απάντησε: «Εγώ προτιμώ να ντύνω τις άτακτες. Άμα θες να ντυθείς σαν καλόγρια, πήγαινε στον Romeo Gigli». Δεν τον πρόδωσε ποτέ.
Από τη Bang Bang στο Dior
Ήδη από τη δεκαετία του ’60, η Ορνέλλα φρόντιζε προσωπικά για την εμφάνισή της. Στη Ρώμη, στην boutique Bang Bang, παρήγγελνε ρούχα στα μέτρα της όταν ακόμη δεν υπήρχε καν ο όρος prêt-à-porter. Ήξερε τι της πάει και δεν δεχόταν συμβιβασμούς.
Μετά τον θάνατο του Versace, στράφηκε στον Gianfranco Ferré. Εκείνος μέσα σε όλα της έφτιαξε ένα βελούδινο φόρεμα κομψοτέχνημα που αργότερα της το έκλεψαν. Ήταν τόσο καλοραμμένο, που «δεν καταλάβαινες πού αρχίζει και πού τελειώνει», έλεγε. Παράλληλα, η σχέση της με τον Giorgio Armani εξελίχθηκε σε σταθερή συνεργασία. Τον εκτιμούσε για τη μινιμαλιστική του αισθητική και εκείνος της χάριζε εμφανίσεις που απέπνεαν άνεση και μεγαλείο.
Το τελευταίο Dior
Το 2021 και το 2023, στα 86 και 88 της, εμφανίστηκε στο Σανρέμο με δημιουργίες Dior. Σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα της look, ανέβηκε στη σκηνή με φόρεμα σε γραμμή bateau, αφήνοντας ακάλυπτους τους ώμους – μια συγκλονιστική, λιτή επιλογή που προκάλεσε θαυμασμό. Ήταν ήδη σε στενή επαφή με τη Maria Grazia Chiuri. Όπως είπε η ίδια λίγο πριν πεθάνει: «Έχω διαλέξει το φόρεμα. Είναι Dior. Θέλω να καώ.»
Κόκκινες μπούκλες και λευκά sneakers
Αγαπούσε τις αντιθέσεις. Είχε πει: «Έβαλα μανίκια όταν δεν μπορούσα πια να μην τα φορέσω. Πρέπει να έχεις αισθητικό κριτήριο. Όχι σκίσιμο ως τον γοφό όταν δεν είναι πρέπον». Και παρ’ όλα αυτά, το 2020 εμφανίστηκε στο Σανρέμο με δαντελωτή μπλούζα Valentino, τζιν και λευκά sneakers. Ήταν 85 χρονών. Δεν προσποιήθηκε τη νεότητα αλλά την ενσάρκωσε.
Από diva σε fashion icon
Το «L’Appuntamento», που μπήκε στο soundtrack του Ocean’s Twelve, έκανε τη φωνή της παγκόσμια γνωστή. Όμως το στυλ της ήταν πάντα εκεί, ακόμη πιο διεθνές. Τα περιοδικά μόδας την χαρακτήριζαν «αντάξια των μεγαλύτερων σταρ». Και όντως, η Ορνέλλα δεν ήταν λιγότερο κομψή από τη Loren ή τη Vitti. Ήταν απλώς πιο ειλικρινής. Ήξερε ότι το στιλ είναι θέμα στάσης. Και αυτογνωσίας.
Όταν η μόδα συναντά τον θάνατο
Η Ορνέλλα έπαιζε με τα πάντα – και με την ιδέα του τέλους. Όχι τραγικά. Με χιούμορ και επιμέλεια. «Το φόρεμα το έχω», είπε. «Είναι Dior. Κάνει ωραία φιγούρα.» Έτσι ήταν πάντα: ακριβής, ειρωνική, έτοιμη για την επόμενη σκηνή. Έτσι έφυγε. Όπως ακριβώς ήθελε.
Με κόκκινες μπούκλες, χαμόγελο και στιλ. Senza fine.
Διαβάστε επίσης : Giorgio Armani: Η αποχαιρετιστήρια επίδειξη στο Μιλάνο
