Δεν είναι ακριβώς τάση. Είναι μια ιδέα που επιστρέφει ξανά και ξανά — σε άλλες εποχές, σε άλλα σώματα, με άλλες διαθέσεις.
Μόντε Κάρλο. Τέλος Μαΐου. Το φως χρυσίζει, το κατάστρωμα ενός σκάφους μοιάζει με σκηνικό, και η πιο απλή σιλουέτα αποκτά ξαφνικά βάθος. Η Βάσω Λασκαράκη —ξυπόλυτη, γήινη, αλλά χωρίς στιγμή να χάνει τον έλεγχο— φορά ένα μαύρο φόρεμα με bustier κορσάζ και τούλινη φούστα. Και χωρίς να το επιδιώκει, τοποθετεί τον εαυτό της μέσα σε μια μεγάλη, αθόρυβη παράδοση της μόδας.
Από τη σκηνή στο στυλ
Κάποτε, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι χορεύτριες του ρωσικού μπαλέτου ζητούσαν από τα κοστούμια τους να «σηκώνουν το σώμα από το έδαφος». Ένας κορσές για σταθερότητα, μια φούστα από τούλι για αιώρηση.
Στον 20ό αιώνα, αυτή η φόρμα φεύγει από τη σκηνή και μπαίνει στη ζωή. Ο Dior τη μεταφράζει σε μεταπολεμική αισιοδοξία. Η Μαντόνα τη φορά σαν στολή ερωτικής αυτονομίας. Η Κάρι Μπράντσο, στην εναρκτήρια σκηνή του Sex and the City, την κάνει ξανά καθημερινή, με αίσθηση παιχνιδιού. Και ο Galliano, μέσα από τις ατμοσφαιρικές του σιλουέτες με τούλι και corsetry, δείχνει πως μερικά ρούχα δεν ντύνουν απλώς — φτιάχνουν αφήγηση.
Το τούλι φέτος δεν πετάει. Στέκεται.
Το φόρεμα με κορσέ και τούλι επιστρέφει το καλοκαίρι του 2025, αλλά όχι για να αναβιώσει κάτι. Έρχεται για να δηλώσει «παρών».
Η Αν Χάθαγουεϊ, στο editorial της αμερικανικής Vogue για τον Αύγουστο του 2025, το φορά σαν να ετοιμάζεται για μάχη: με τούλι που μοιάζει με πανοπλία και κορσέ που δίνει φόρμα — όχι για να περιορίσει, αλλά για να οργανώσει το σώμα με νέα βαρύτητα.
Η Βάσω Λασκαράκη, σε άλλη χώρα, άλλη σφαίρα, και με πολύ διαφορετική αφετηρία, φορά κάτι ανάλογο — και όμως τόσο δικό της.
Δεν προσπαθεί να αποδώσει χαρακτήρα. Δεν παραπέμπει. Το ενσωματώνει. Το φορά χωρίς επιτήδευση. Και αυτή είναι ίσως η πιο ισχυρή επιλογή.
Το τούλι της δεν αιωρείται. Σχηματίζει. Ο κορσές της δεν περιορίζει. Συγκεντρώνει.
Το βλέμμα της δεν χαμογελά υπερβολικά. Κοιτά με ηρεμία. Το σώμα της δεν “μαλακώνει” για να γίνει αρεστό. Ορίζει το περίγραμμά του.
Η επιστροφή της σιλουέτας
Ίσως γιατί επιστρέφουμε κι εμείς — στο σώμα, στη δομή, στη φόρμα. Μετά τα χρόνια της άνεσης και του loungewear, εκεί όπου τα πάντα είχαν το σχήμα του τίποτα, ξαναθυμόμαστε πως το ντύσιμο είναι και μια πράξη στάσης.
Όχι από επιβολή. Από επιθυμία. Θέλουμε να ντυθούμε με ουσία. Να κρατήσουμε όγκο. Να φορέσουμε πλάτη. Να αφήσουμε ώμους ακάλυπτους. Να σταθούμε — όχι να χαθούμε.
Να φορέσουμε ρούχα όχι για να εντυπωσιάσουμε. Αλλά για να ακουστούμε. Χαμηλόφωνα, αλλά καθαρά.
Κάποια ρούχα δεν ζητούν προσοχή. Απλώς κρατούν θέση.
Η σιλουέτα με κορσέ και τούλι —είτε φτιαγμένη από couture layers είτε από απλές γραμμές— κρατά πάντα κάτι βασικό: δομή και σιγουριά. Στο Μόντε Κάρλο, η Βάσω Λασκαράκη δεν αναπαριστά κάποια φαντασίωση. Φορά ένα φόρεμα που στέκεται, όπως κι εκείνη.
Δεν χρειάζεται styling. Δεν χρειάζεται παπούτσι. Χρειάζεται μόνο σωστό timing και μια γυναίκα που δεν φοβάται να πάρει χώρο.
Διαβάστε επίσης: Ποια κρατάει την πιο σικάτη τσάντα του καλοκαιριού; – Δεν είναι αυτή που νομίζεις!
