Ο Hugo Michaudel έχει μια θέση στον σχεδιαστικό χάρτη που δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιηθεί. Στο Παρίσι, είναι επικεφαλής γραφιστικού σχεδιασμού στα ανδρικά και γυναικεία δερμάτινα είδη της Louis Vuitton.
Ταυτόχρονα, διατηρεί μια ανεξάρτητη φωτογραφική πρακτική που λειτουργεί σχεδόν σαν εσωτερικό αρχείο παρατήρησης, το φως, η ύλη, η υφή, τα ίχνη του χρόνου. Το φετινό καλοκαίρι, ταξίδεψε στην Τήνο και την Κέα. Οι εικόνες που προέκυψαν από αυτό το ταξίδι διατηρούν το βλέμμα του ίδιου ακριβώς: ήσυχο, ακριβές, χωρίς φιλτράρισμα.
Ο ρόλος του στη Louis Vuitton
Στη Louis Vuitton, ο Hugo Michaudel σχεδιάζει ό,τι δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά — αλλά καθορίζει το πώς διαβάζεται ένα αντικείμενο. Από τη γραμματοσειρά στο monogram έως τη σύνθεση του εσωτερικού ενός προϊόντος, επιμελείται την οπτική ταυτότητα στα πιο κλασικά είδη του οίκου. Οι επεμβάσεις του είναι λεπτές, συνήθως χωρίς θόρυβο, αλλά καίριες. Το βλέμμα του στη Louis Vuitton είναι σχεδιαστικό, αλλά και επιμελητικό: δεν σχεδιάζει απλώς, οργανώνει την εικόνα.
Η αισθητική του διαμορφώθηκε από την εκπαίδευσή του στο automotive interior design. Σχεδιάζοντας πρώτα για το εσωτερικό ενός αυτοκινήτου, εργάστηκε με όρους εργονομίας, υλικότητας και αφής. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με studios στην Ευρώπη και τη Γαλλία, αναλαμβάνοντας οπτικές ταυτότητες και προϊόντα με τεχνικό χαρακτήρα. Αυτό που τον διακρίνει είναι η ικανότητα να εφαρμόζει την ίδια προσήλωση — είτε πρόκειται για ένα κάδρο, είτε για ένα αντικείμενο που πρόκειται να κρατηθεί στα χέρια.
Η φωτογραφία ως εργαλείο σχεδίασης
Η σχέση του με τη φωτογραφία δεν είναι επαγγελματική με την παραδοσιακή έννοια. Δεν ανήκει στον χώρο των φωτογράφων μόδας ή των visual artists. Είναι σχεδιαστής που χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως τρόπο κατανόησης του κόσμου. Όχι για να δείξει κάτι, αλλά για να καταλάβει πώς είναι φτιαγμένο.
Στη σειρά Lonely Paris (LensCulture), είχε ήδη δείξει την προσέγγισή του: η πόλη εμφανιζόταν με λιγότερη πρόθεση και περισσότερη σκιά. Αντικείμενα στο περιθώριο, τοίχοι, σκαλοπάτια, φώτα — ένα Παρίσι λιγότερο φωτογραφημένο, περισσότερο κατοικημένο. Σήμερα, η ίδια ματιά επανέρχεται, με άλλους ρυθμούς, στην Ελλάδα.
Οι εικόνες από την Τήνο και την Κέα
Η φετινή του επίσκεψη στην Τήνο και την Κέα αποτέλεσε αφορμή για μια νέα σειρά εικόνων, τις οποίες ανάρτησε σταδιακά στο Instagram. Δεν πρόκειται για ταξιδιωτική φωτογραφία. Οι λήψεις οργανώνονται σε θεματικές όπως Morning Series, Silhouettes, Details, Ruins, White & Blue — και συνθέτουν ένα αρχείο παρατήρησης. Μοιάζουν περισσότερο με οπτικά σημειωματάρια, παρά με υλικό προβολής.
Στην Τήνο, στάθηκε στα μαρμαρορυχεία και τις γεωμετρίες της ενδοχώρας. Στην Κέα, φωτογράφισε τις κολώνες της αρχαίας Καρθαίας χωρίς τουριστική πρόθεση. Οι φωτογραφίες του δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν. Αποτυπώνουν δομές, καμπύλες, σκιές, αρθρώσεις. Το ενδιαφέρον του βρίσκεται στη σχέση του φωτός με την επιφάνεια, όχι στη δραματουργία του τοπίου.
Ο τρόπος που προσεγγίζει ένα πεζούλι ή έναν ίσκιο, είναι ο ίδιος με τον οποίο αντιμετωπίζει ένα κομμάτι δέρματος ή ένα buckle: σαν κάτι που έχει προϋπάρξει και τώρα απλώς χρειάζεται να βρει τη θέση του στο σύνολο.
Παρατήρηση και ισορροπία
Οι εικόνες του από την Ελλάδα λειτουργούν σαν συνέχεια της δουλειάς του — όχι σαν διάλειμμα. Δεν έχουν αφήγηση, ούτε αφηγητή. Δεν υπάρχει επίδειξη, ούτε διάθεση ταξιδιωτικής ανακάλυψης. Υπάρχει μόνο παρατήρηση. Η σιγή του ελληνικού τοπίου τον φέρνει πιο κοντά στον τρόπο που σχεδιάζει: χωρίς φωνή, με σαφήνεια, με προσοχή στην αλληλουχία των πραγμάτων.
Και αυτό είναι ίσως το πιο σταθερό στοιχείο στη δουλειά του Hugo Michaudel — είτε σχεδιάζει για έναν παγκόσμιο οίκο, είτε φωτογραφίζει έναν τοίχο στο Αιγαίο.
