Τα fashion shows μόλις έσβησαν τα φώτα τους σε Παρίσι, Μιλάνο, Λονδίνο και Νέα Υόρκη. Και όμως, αυτό που έμεινε στη συλλογική μνήμη δεν ήταν ένα φόρεμα ή ένα χρώμα, αλλά ένα βλέμμα. Της Άννα Γουίντουρ, που εμφανίστηκε σε όλα σχεδόν τα front rows, και της Meryl Streep, που επανεμφανίστηκε στο Μιλάνο ως Miranda Priestly, γυρίζοντας σκηνές για το επερχόμενο The Devil Wears Prada 2.
Στα social media, οι εικόνες των δύο γυναικών πλημμύρισαν το feed μας — η φανταστική διευθύντρια και η πραγματική Global Editorial Director απέναντι, σαν καθρέφτες μιας εποχής που επιστρέφει.
Το fashion show των Dolce & Gabbana έγινε σκηνικό ταινίας, κι όλοι μιλούσαν για το πώς η πραγματικότητα και η μυθοπλασία μπλέκονται ξανά στη μόδα.
Τώρα που τα Fashion Weeks τελείωσαν, ίσως είναι η ιδανική στιγμή να στραφούμε στις ταινίες που αποτύπωσαν τις γυναίκες πίσω από τα περιοδικά — τις διευθύντριες που διαμόρφωσαν το βλέμμα μας για τη μόδα, την επιρροή και το πνεύμα μιας εποχής.
Γιατί να δεις ταινίες με διευθύντριες μόδας
Δεν είναι απλώς ρεπορτάζ ή μυθοπλασία. Είναι μαθήματα μόδας. Οι γυναίκες που βρίσκονται πίσω από τις πιο ισχυρές σελίδες περιοδικών, πραγματικές ή φανταστικές, είναι οι αρχιτέκτονες του στυλ. Διαμορφώνουν τάσεις, καθορίζουν το βλέμμα μιας εποχής, μετατρέπουν το ρούχο σε αφήγηση και εξουσία.
Κάθε ταινία που τις αποτυπώνει μάς φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια πίσω από τη λάμψη — εκεί όπου η μόδα γίνεται μνήμη και κοινωνικό σχόλιο. Και πάντα υπάρχει μια σκηνή-κλειδί. Από το cerulean blue της Miranda Priestly μέχρι τις σιωπές του Raf Simons στο Dior and I, είναι οι στιγμές που σε κάνουν να σκεφτείς ότι η μόδα δεν είναι ποτέ μόνο ρούχα.
The Devil Wears Prada (2006)
Η Meryl Streep ως Miranda Priestly χάρισε στον κινηματογράφο την πιο εμβληματική διευθύντρια περιοδικού. Η περσόνα της βασίστηκε στην Άννα Γουίντουρ και παραμένει σημείο αναφοράς για το πώς η ισχύς στη μόδα εκφράζεται με βλέμμα και λέξεις.
Η σκηνή όπου «διαλύει» με δυο ατάκες την αφέλεια γύρω από το μπλε του cerulean είναι ίσως το πιο εύστοχο μάθημα για το πώς οι αποφάσεις ενός editorial επηρεάζουν την καθημερινή μας ντουλάπα.
Το βλέπαμε και το ξαναβλέπαμε με φίλους συναδέλφους και γελάγαμε, γιατί όλοι είχαμε ζήσει μια αντίστοιχη στιγμή όπου μια “απλή” επιλογή έπαιρνε ξαφνικά διαστάσεις.
Funny Face (1957)
Με την Audrey Hepburn και την Kay Thompson, η ταινία αναδεικνύει τη γοητεία της μεταμόρφωσης. Η Maggie Prescott ανακαλύπτει την Audrey και τη μεταμορφώνει σε μοντέλο. Η σκηνή “Think Pink!” παραμένει ιστορική. Ενα μιούζικαλ-μάθημα για το πώς ένα περιοδικό μπορεί να επιβάλει το χρώμα, το ύφος και την επιθυμία μιας ολόκληρης δεκαετίας. Πόσες φορές έχουμε περιγράψει στα editorial μας μια τάση που γεννιέται από ένα απλό moodboard κι ύστερα γίνεται μόδα και αγγίζει τους πάντες.
Sex and the City (2008–2010)
Η Carrie Bradshaw μπορεί να είναι αρθρογράφος και όχι διευθύντρια, αλλά το παράδειγμά της δείχνει πώς η προσωπική φωνή γίνεται θεσμικό στυλ. Το νυφικό Vivienne Westwood που φοράει στη Νέα Υόρκη έγινε pop culture εικόνα, ενώ οι σκηνές στα γραφεία της Vogue υπογραμμίζουν την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό στη μόδα. Όλοι οι γάμοι —όχι μόνο αυτοί που έχουμε καλύψει για δουλειά— δίνουν την ίδια αίσθηση της “στιγμής που γίνεται ιστορία”.
Dior and I (2014)
Ένα ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί τον Raf Simons να δημιουργεί την πρώτη του haute couture συλλογή για τον Dior. Η σκηνή όπου περπατά σιωπηλά ανάμεσα σε ράφια με υφάσματα είναι συγκλονιστική. Δεν ακούγεται τίποτα, αλλά η ένταση είναι χειροπιαστή.
The September Issue (2009)
Η πραγματική Άννα Γουίντουρ, δίπλα στη Grace Coddington, στη δημιουργία του πιο σημαντικού τεύχους της χρονιάς. Το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει τη σύγκρουση εμπορικότητας και τέχνης, με σκηνές που δείχνουν πώς κάθε μικρή λεπτομέρεια μπορεί να καθορίσει το πρόσωπο ενός περιοδικού.
Όλοι θυμάμαι να σχολιάζουμε πως οι έντονες συζητήσεις στα περιοδικά μάς θύμιζαν τις ατελείωτες συσκέψεις στα δικά μας projects, όπου όλοι ήθελαν να πουν την τελευταία λέξη.
Zoolander (2001)
Σάτιρα και καυστικό σχόλιο για την υπερβολή του χώρου. Το “Blue Steel” βλέμμα του Derek Zoolander έγινε meme, αλλά και καθρέφτης της ματαιοδοξίας πίσω από τον φακό.
Η μεγάλη εικόνα
Είτε πρόκειται για μυθοπλασία είτε για ντοκιμαντέρ, οι ταινίες αυτές είναι πολιτισμικά κλειδιά. Αποκαλύπτουν τις διευθύντριες μόδας ως ισχυρές αφηγήτριες εποχών, από τη φανταστική Miranda Priestly μέχρι τη σιωπηλή αλλά αποφασιστική Άννα Γουίντουρ.
Κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος που, καθώς έκλεισαν τα φώτα των Fashion Weeks, νιώθουμε σαν να βλέπουμε το δεύτερο μέρος του Devil Wears Prada να ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Οι νέοι art directors των οίκων σε Παρίσι, Μιλάνο, Λονδίνο και Νέα Υόρκη συνεχίζουν το έργο υπό το άγρυπνο βλέμμα — ή τις υποδείξεις — των “ιερειών” της μόδας, μιλώντας μια νέα γλώσσα. Λιγότερο αυστηρή, πιο ανθρώπινη, πιο ποιητική.
Η μόδα ξαναγράφεται μπροστά μας. Κι αν ο κινηματογράφος την αποτύπωσε κάποτε σαν πεδίο εξουσίας, σήμερα τη βλέπουμε να γίνεται πεδίο συναισθήματος, συλλογικότητας και δημιουργικής ελευθερίας. Και καθώς τα γυρίσματα του νέου The Devil Wears Prada πλησιάζουν στο τέλος τους, μοιάζει σαν η ίδια η πραγματικότητα —με την Άννα Γουίντουρ στα front rows και τη Meryl Streep ξανά στο ρόλο της Miranda— να γράφει το πιο γοητευτικό της sequel.
Διαβάστε επίσης: Η εποχή μετά τις τάσεις ή γιατί σήμερα μπορούμε να φορέσουμε τα πάντα
