Το διάβασμα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητας της Ελεονώρας Μελέτη που αγαπά να εξελίσσει τον εαυτό της. Το καλοκαίρι που είναι περισσότερο χαλαρή από υποχρεώσεις συγκαταλέγεται επίσης και σε όσα την ξεκουράζουν.

Ο εικαστικός τρόπος που διάλεξε να μας δείξει το βιβλίο της Ντέλια Όουενς «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες» από τις Εκδόσεις Δώμα προκαλεσε πολλά σχόλια. Η Ελεονώρα Μελέτη το χαρακτήρισε συγκλονιστικό.

Η υπόθεση

Για χρόνια, οι φήμες για την Πιτσιρίκα του Βάλτου έδιναν κι έπαιρναν στο Μπάρκλι Κόουβ, ένα ήσυχο ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας. Ο θάνατος του νεαρού Τσέις Άντριους τις έκανε να φουντώσουν ακόμη περισσότερο. Ποιος θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει, αν όχι εκείνο το αγριοκόριτσο που ζούσε μονάχο του στα βάθη του βάλτου; Αλλά την Κάια δεν την είχαν καταλάβει. Ευαίσθητη και έξυπνη, είχε καταφέρει να επιβιώσει ολομόναχη, εγκαταλελειμμένη απ’ τους ανθρώπους, παρέα με τους γλάρους και μ’ όσα της δίδαξε η άμμος κι η αρμύρα. Όταν δύο νεαροί απ’ το χωριό γοητεύονται απ’ την άγρια ομορφιά της, η Κάια ανοίγεται σε μια καινούργια ζωή. Αλλά τότε συμβαίνει το αδιανόητο. Μια ωδή στον φυσικό κόσμο και μια σπαρακτική ιστορία ενηλικίωσης, που μας υπενθυμίζει πώς τα παιδικά μας χρόνια μάς καθορίζουν για πάντα και ότι η ανθρώπινη φύση κουβαλά αρχέγονα, βίαια μυστικά, απ’ τα οποία κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει. “Η Κάια άφησε το περιοδικό στα πόδια της με το μυαλό της να ταξιδεύει σαν τα σύννεφα. Κάποια θηλυκά έντομα τρώνε το ταίρι τους, μητέρες από την οικογένεια των θηλαστικών εγκαταλείπουν τα μικρά τους λόγω του μεγάλου στρες, πολλά αρσενικά βρίσκουν ριψοκίνδυνους ή πανούργους τρόπους ώστε το σπέρμα τους να επικρατήσει των ανταγωνιστών τους. Τίποτα δεν είναι υπερβολικά απρεπές εφόσον βοηθάει να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής. Η Κάια ήξερε πως αυτό δεν αποτελούσε κάποια σκοτεινή πλευρά της Φύσης· ήταν απλώς επινοητικοί τρόποι να τα βγάζεις πέρα όταν όλα είναι εναντίον σου. Και με τους ανθρώπους, το πράγμα σίγουρα πήγαινε ακόμα πιο μακριά.” (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) “Επώδυνα πανέμορφο”. (New York Times) “Σου κόβει την ανάσα”. (The Times) «Πόσο παράξενη περίπτωση είναι η Ντέλια Όουενς. Περπατώντας ήδη την έβδομη δεκαετία της ζωής της, κι αφού προηγουμένως οι μοναδικές συγγραφικές απόπειρές της ήταν τρία memoir από τις επιστημονικές εμπειρίες της στην Αφρική, εμφανίστηκε στη λογοτεχνία πιο έτοιμη από ποτέ. Το ντεμπούτο της όχι μόνο ήταν ηχηρό, αλλά απέδειξε πως ακόμη και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όπου τα Μέσα εξακολουθούν να κυριαρχούν στη δημόσια συζήτηση, υπάρχουν βιβλία που ανασύρονται από τα βάθη των ραφιών χάρη στη διαφήμιση «στόμα με στόμα».

5 ακόμα βιβλία που διάβασε η Ελεονώρα Μελέτη αυτό το καλοκαίρι

  • «Τοπολογία της βίας» του Μπιούνγκ-τσούλ Χαν (Εκδόσεις Όπερα)

Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν εκλείπουν ποτέ. Ένα από αυτά είναι και η βία. […] Ο τρόπος με τον οποίο αυτή εκδηλώνεται, αλλάζει σύμφωνα με την εκάστοτε κοινωνική συγκυρία. Σήμερα η βία μετατο-πίζεται από το φανερό στο αόρατο, από το μετωπικό στο ιογενές, από την ωμή βία στην επικοινωνιακή βία, από το πραγματικό στο εικονικό, από το σωματικό στο ψυχικό, από το αρνητικό στο θετικό. […] Γίνεται απολύτως αόρατη, ακριβώς τη στιγμή που συμπίπτει με το αντίθετό της, δηλαδή με την ελευθερία». Μελετητής και βαθύς γνώστης των θεωριών του Φρόιντ, του Ντελέζ, του Αγκάμπεν, του Φουκό, του Μπουρντιέ ή του Χάιντε-γκερ, ο Χαν εξετάζει αρχικά τις παραδοσιακές μορφές «βίας της αρνητικότητας» —από τη βία της αρχέγονης αιματηρής θυσίας, των βασανιστηρίων, των θαλάμων αερίων, της τρομοκρατίας ώς τη λεκτική βία— για να περάσει στη μελέτη της πολύ πιο σύγχρονης και εκλεπτυσμένης «βίας της θετικότητας» η οποία εκφράζεται ως «υπερεπίδοση, υπερπαραγωγή, υπερεπικοινωνία, τεταμένη προσοχή ή υπερδραστηριότητα». Σε αυτή τη μορφή βίας εστιάζει τη μελέτη του ο Χαν, καθώς, σε αντίθεση με τη βία της αρνητικότητας, η βία της θετικότητας δεν είναι ορατή ούτε προφανής και —το σημαντικότερο— ο σύγχρονος άνθρωπος δεν διαθέτει τα αντισώματα για την καταπολέμησή της.

  • Η κραυγή του γλάρου του Εμανουέλ Λαμπορί

Η ζωή μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που δεν ακούει, αλλά καταφέρνει να εκφραστεί, να γνωρίσει τον κόσμο, να μεγαλώσει φυσιολογικά, να ζήσει, να πετύχει και να κερδίσει την επιβράβευση από τους ανθρώπους που “ακούν”. Η Εμανουέλ Λαμπορί είναι κουφή. Η Εμανουέλ Λαμπορί είναι ο γλάρος. Η κραυγή της είναι προσπάθεια επικοινωνίας, προσπάθεια επαφής με τον κόσμο. Η ζωή της κυλά στη σιωπή, μια σιωπή γεμάτη χρώματα που πάλλονται, δονήσεις, αισθήσεις, συγκινήσεις. Γνωρίζει εμπειρίες, αγωνία, πόνο, χαρά, έρωτες, συγκρούσεις, απογοητεύσεις και πάνω απ’ όλα τη γλώσσα της, τη γλώσσα των νευμάτων. Οι κινήσεις των χεριών, που τη βγάζουν από την απομόνωση, της δίνουν τη δυνατότητα να μιλήσει, να μεταδώσει τη σκέψη της, να μοιραστεί τα συναισθήματά της. Παίζοντας στο θέατρο, κατορθώνει να ενώσει τον κόσμο των ήχων με τον κόσμο της σιωπής, σαν δύο όμοιους κρίκους, που συνυπάρχουν αρμονικά, μεταγγίζοντας πλούτο ο ένας στον άλλο. Η Εμανουέλ Λαμπορί ζει και στους δυο κόσμους. Ο γλάρος πετά από τον ένα στον άλλο. Η κραυγή του ακούγεται δυνατά. Είναι η κραυγή της ζωής.

  • «Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον» του Ρίτσαρντ Μπαχ (Εκδόσεις Διόπτρα)

Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, η πιο πολυσυζητημένη, γεμάτη έμπνευση ιστορία της εποχής μας, αφηγείται τη ζωή ενός πουλιού, που είναι αποφασισμένο να μην είναι συνηθισμένο. Αυτό το μοντέρνο κλασικό best seller που έχει εκδοθεί με ένα όμορφο νέο εξώφυλλο και είναι η ιστορία ανθρώπων που θέλουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, αλλά και να φτιάξουν τους δικούς τους κανόνες, έχει εμπνεύσει ανθρώπους ανά δεκαετίες. “Οι πιο πολλοί γλάροι το μόνο που μπαίνουν στον κόπο να μάθουν είναι οι βασικές αρχές της πτήσης -δηλαδή πως να πετούν για να φτάσουν από την ακροθαλασσιά στην τροφή τους και πάλι πίσω”, γράφει ο συγγραφέας Richard Bach σε αυτή την αλληγορία για ένα μοναδικό πουλί που ονομάζεται Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον. “Γι’ αυτούς δεν έχει σημασία το πέταγμα, αλλά το φαγητό. Όμως για τούτον εδώ το γλάρο, μετρούσε πολύ περισσότερο η χαρά τού να πετάει”. Το πέταγμα στην πραγματικότητα είναι η μεταφορά που κάνει την ιστορία αυτή υψηλού νοήματος. Αυτό το μοντέρνο κλασικό best seller είναι ένα παραμύθι για την αναζήτηση υψηλού νοήματος στη ζωή, ακόμη κι αν το σμήνος σου, η φυλή ή η γειτονιά σου βρίσκει τη φιλοδοξία σου απειλητική (κάποια στιγμή ο αγαπημένος μας γλάρος εξορίζεται από το ίδιο του το σμήνος). Χωρίς να διακινδυνεύει το υψηλό του όραμα, ο Ιωνάθαν μαθαίνει τη σημασία της αγάπης και της ευγένειας και λαμβάνει την ύψιστη ανταμοιβή -την υπεροχή. Οι ονειρικές εικονογραφήσεις από τον Russell Munson είναι απλώς οι σωστές εικονογραφήσεις για αυτό το κλασικό έργο πνευματικότητας που έχει εμπνεύσει χιλιάδες αναγνώστες να ακολουθήσουν το δικό τους μονοπάτι στη ζωή και να εκπληρώσουν τον πραγματικό τους σκοπό. Η νέα εμπλουτισμένη έκδοση ενός κλασικού βιβλίου με το τέταρτο μέρος του Γλάρου Ιωνάθαν που για χρόνια ο συγγραφέας κρατούσε σε ένα συρτάρι. Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον: Ένας Χαλίλ Γκιμπράν με φτερά.

  • «Μεγαλώνοντας κορίτσια που αγαπούν τον εαυτό τους» του Δ. Κρίστοφερ Σκάλον (Εκδόσεις Διόπτρα)

Ένα κορίτσι που αγαπάει τον εαυτό του: – Έχει φιλοδοξίες και στόχους, γιατί πιστεύει στις δυνάμεις του. – Φροντίζει την ψυχική και τη σωματική του υγεία, γιατί είναι φυσικό να προσέχεις αυτόν που αγαπάς. – Αποζητά υγιείς σχέσεις, γιατί πιστεύει ότι αυτό ακριβώς αξίζει. – Είναι χαρούμενο και νιώθει ασφάλεια, γιατί ξέρει πως ο πιο σταθερός φίλος και ικανός σύμμαχος είναι ο εαυτός του. Βασισμένοι σε επιστημονική έρευνα, αλλά και στην προσωπική εμπειρία που έχουν ως γονείς, οι συγγραφείς του βιβλίου αυτού παρουσιάζουν με απλότητα και σαφήνεια εφτά βασικά σημεία που θα μας βοηθήσουν να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα κορίτσια σ’ έναν κόσμο όπου δεν είναι πάντα εύκολο -και μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο- να είσαι κορίτσι.

  • Ικιγκάι των Έκτορ Γκαρθία και Φρανσέσκ Μιράλιες (Εκδόσεις Πατάκης)

Κατά τους Ιάπωνες, κάθε άνθρωπος έχει κι από ένα ικιγκάι, αυτό που κάποιος Γάλλος φιλόσοφος θα μετέφραζε ως raison d’ etre (λόγο ύπαρξης). Ορισμένοι έχουν ήδη βρει το ικιγκάι τους με πλήρη συνείδηση αυτού, κι άλλοι το κουβαλάνε μέσα τους, αλλά ακόμα το ψάχνουν. Το ικιγκάι είναι κρυμμένο μέσα μας και απαιτεί από εμάς πολύ υπομονετική εξερεύνηση προκειμένου να φτάσουμε στο βάθος του εαυτού μας και να το βρούμε. Σύμφωνα με τους ντόπιους στην Οκινάουα, το νησί με τον υψηλότερο δείκτη αιωνόβιων στον κόσμο, το ικιγκάι είναι ο λόγος για τον οποίο ξυπνάμε το πρωί.

Βεβαίως η Ελεονώρα Μελέτη δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα δικά της πονήματα. Τα βιβλία «Γυναίκα ψάχνει» και «Το όνειρό μου ήταν πάντα ένα μοβ ποδήλατο» από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Διαβάστε επίσης: Ελεονώρα Μελέτη: Τα «μυστικά» δώρα της κόρης της όταν φεύγει για τις Βρυξέλλες

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ