Ο γνωστός ηθοποιός αλλά και πολιτικός Νίκος Ορφανός, συγκλονίζει σήμερα με ένα κείμενο για την τραγωδία στα Τέμπη αλλά και για τα τρένα τα οποία αποτελούν ένα μέσο μεταφοράς που χρησιμοποιεί κάθε εβδομάδα και μάλιστα κλείνει πρώτη θέση για να μπορεί να εργάζεται στο ταξίδι. Ο Νίκος Ορφανός τονίζει μεταξύ άλλων πόσο αδιανόητο του φαίνεται το συγκεκριμένο δυστύχημα αλλά και πόσο παρατημένος είναι ο σιδηρόδρομος στη Ελλάδα εδώ και δεκαετίες…
Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενό του:
Μια ζωή με το ίδιο τρένο…
Αδιανόητο μου φαίνεται το σημερινό ατύχημα. Να μπουν στην ίδια γραμμή δύο αντίθετα τρένα, ένα χειμωνιάτικο βράδυ, σε ένα τούνελ, σε διπλή γραμμή, το 2023. Ούτε σε κλίμακα μοντελισμού δε γίνεται κάτι τέτοιο, ξέρετε με τα τρενάκια που στήνουν κάποιοι μοντελιστές σε μικρογραφία.
Ο σιδηρόδρομος είναι παρατημένος στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, κανείς δεν πίστευε σε αυτόν, κανένα κόμμα δεν είχε πολιτική για τα τρένα ως μοχλό ανάπτυξης της χώρας.
Δεν φταίει ούτε η -κακήν κακώς- “ιδιωτικοποίηση”, από 200 εκατομμύρια αρχικά, πουλήθηκαν τελικά μόλις 45. Φταίει ότι όλοι τα είχαν ξεχάσει, η ανάπτυξη στηρίχθηκε στο αυτοκίνητο, τη νταλίκα, το φορτηγό, τους αυτοκινητόδρομους.
Όλη μου τη ζωή ταξιδεύω με τρένο. Είναι το αγαπημένο μου μέσον. Σαράντα τόσα χρόνια τώρα έχω αμέτρητα ευτράπελα περιστατικά, ατέλειωτες ώρες ταλαιπωρίας, καθυστερήσεων, ματαιώσεων, ότι μπορεί κανείς να φανταστεί, αλλά ατυχήματος ποτέ.
Το τελευταίο μόλις δίμηνο, έζησα μια αδικαιολόγητη μιας ώρας καθυστέρηση αναχώρησης από το σταθμό Λαρίσης, σταθμούς όπου καμία αναγγελία της άφιξης της αμαξοστοιχίας δεν γινόταν, το τρένο έφτανε σιωπηλά, σε έναν σταθμό φάντασμα, χαλασμένες τουαλέτες, χαλασμένες πρίζες στα κουπέ, χαλασμένα φώτα και κλιματισμό, ελεγκτές να κάνουν ανακοινώσεις στα αγγλικά χωρίς να ξέρουν αγγλικά ούτε στοιχειωδώς, ανταποκρίσεις από σταθμούς που έφευγαν ό,τι ώρα ήθελαν, γραμμή πληροφοριών που δεν ήξερε αν λόγω κακοκαιρίας γίνονταν δρομολόγια, ένα πράγμα σαν να μας βαραίνουν τα τρένα, σαν να είναι μια ενόχληση και τα απαξιώνουμε σταθερά.
Ταξιδεύω κάθε βδομάδα με το τρένο. Θα μπορούσα να είμαι σε αυτό το δρομολόγιο. Αν ήμουν δε θα μπορούσα να γράψω σήμερα, ταξιδεύω πρώτη θέση συνήθως για να εργάζομαι. Από ότι είδα τη σύγκρουση την υπέστησαν στη σφοδρότητά της τα τρία πρώτα βαγόνια, δηλαδή η μηχανή, η πρώτη θέση και το κυλικείο, στην άνοδο έτσι είναι η διάταξη, στην κάθοδο είναι αντίστροφα. Αν το επιβατικό τρένο ήταν στην κάθοδο τη σύγκρουση θα την ένιωθε κυρίως η 2η θέση.
Δεν ξέρω τι να πω. Δεν θα σταματήσω να ταξιδεύω με το τρένο. Δεν θα σταματήσω να λέω πως δεν υπάρχουν αναπτυγμένες χώρες χωρίς άριστο σιδηροδρομικό δίκτυο, δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις βιομηχανικές πρωτεύουσες βλέπεις τεράστιους σταθμούς με ατέλειωτες γραμμές και αμαξοστοιχίες. Να μη μιλήσουμε για το χάλι του σταθμού Λαρίσης, του κεντρικού σταθμού της χώρας, μια διαχρονική ντροπή.
Ας σωπάσουν τα κόμματα λοιπόν σήμερα. Όλα.
Ειλικρινή συλλυπητήρια στις οικογένειες των ανθρώπων…
