Σήμερα θα μιλήσω για μια εμπειρία μου και το πώς την ερμήνευσα. Ας πάμε ωστόσο στα γεγονότα! Βράδυ Τρίτης, γιορτή Κωσταντίνου και Ελένης. Έχω βγει έξω καθώς ήμουν καλεσμένη σε μια φίλη για την ονομαστική της εορτή. Να κάνω λίγο πίσω τον χρόνο της ίδιας ημέρας, λέγοντάς σας ότι το πρωί της ίδιας μέρας μπλοκάρει η γκαραζοπορτα και δεν ανοίγει. Επικοινωνώ με τον μάστορα και μου λέει: «Θα έρθω για την επισκευή την επόμενη μέρα». Όλα καλά, όλα ωραία! Επιστρέφω από το κάλεσμα 00:15 και παρκάρω το αυτοκίνητο μου έξω στον δρόμο. Όπως βγαίνω από το αυτοκίνητο μια αίσθηση, μου λέει φωτογράφισέ το. Όπως περπατούσα λοιπόν στρίβω ελαφρώς το σώμα μου και το φωτογραφίζω, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Αφηρημένη ιδέα θα την έλεγα.
Την επόμενη μέρα το πρωί στις 7:30 συγκεκριμένα κατεβαίνω με το σκυλάκι μου αγκαλιά να φύγουμε. Όπως περπατάω βλέπω τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, πλην του δικού μου. Κάτσε λέω, εδώ το άφησα είμαι σίγουρη. Ωστόσο, μπαίνω μέσα στο σπίτι ξανά και κατεβαίνω και στο γκαράζ για να βεβαιωθώ ότι σωστά θυμάμαι. Μου έρχεται και η ενθύμηση της φωτογραφίας. Εκεί πια επιβεβαιώνομαι ότι το αυτοκίνητο δεν υπάρχει. Πρώτο συναίσθημα. Ηρεμία. Δεν νιώθω πανικό ή κάτι αντίστοιχο. Καλό σημάδι, μου λέω, δεν νιώθω κάποια ταραχή. Σκέφτομαι: Τι μπορείς να κάνεις; Να σε οδηγήσεις σε πράξεις προς τη διερεύνηση του αυτοκινήτου. Εύκολη απάντηση! Πηγαίνω λοιπόν στην αστυνομία για να το δηλώσω.
Εκεί βρήκα εμπόδιο. Υπήρχε ένας άνθρωπος στο πόστο που θα μπορούσε να με εξυπηρετήσει, αλλά είχε να διεκπεραιώσει αρκετά και διαφορετικά ζητήματα μαζί, οπότε χρειαζόταν να περιμένω. Αναφέρω σε κάποιο άλλο άτομο επομένως: «υπάρχει μήπως περίπτωση κάποιος να μπορεί να με βοηθήσει ως προς τα βήματα μέχρι να εξυπηρετηθώ; Έχει κλαπεί το όχημα μου θα ήθελα να σας πω και δεν έχει κλαπεί απλά μια ρόδα, αλλά ολόκληρο το αυτοκίνητο», θέλοντας να δώσω περισσότερη έμφαση στο τι συμβαίνει καθώς το αμάξι ως προς τα χαρτιά βρισκόντουσαν στη κατοχή μου όχι όμως το ίδιο το αμάξι και αυτό φέρει επικινδυνότητα. Μου απαντάει, να περιμένω τη σειρά μου και ότι βρίσκομαι σε δημόσια υπηρεσία. Ωστόσο επειδή επέμεινα λίγο ακόμα, μου πρότεινε λύση. «Καλέστε το 100 δηλώστε το και περιμένετε». Όντως αυτό και έκανα!
Μετά από 3 ώρες αναμονής ο ευγενέστατος κύριος με εξυπηρέτησε με ευγένεια και καλοσύνη. Φεύγω από την αστυνομία και συνεχίζω την ημέρα μου! Όσο περίμενα εκεί ρωτώ τον εαυτό μου: «γιατί οι άνθρωποι δεν βοηθούν; Δυσχεραίνουν να εξυπηρετήσουν; Εμένα γιατί μου αρέσει να βοηθώ με τη πρώτη ευκαιρία;». Μόλις κατάλαβα την ερώτηση που μου έκανα, κατάλαβα ότι προέρχεται από το εγώ μου και έτσι ανέβηκα συχνότητα για να αλλάξω την ερώτηση; Απλά άφησα ένα «γιατί» ανοιχτό! Μου ήρθε η απάντηση. Έχεις την πηγή! Δεν κατάλαβα απόλυτα τι ήθελε να μου πει η απάντηση, οφείλω να πω, αλλά είπα στον εαυτό μου, άφησε τη ροή, θα σου φανερωθεί η ερμηνεία. Το απόγευμα ώρα 20:15 χτυπάει το τηλέφωνο και με ρωτάνε: «Καλησπέρα σας, Από αστυνομία, σας έχουν κλέψει το αυτοκίνητο σας;». «Μάλιστα», απαντάω!
«Ελάτε τώρα στη Σαλαμίνα το αυτοκίνητο είναι σε μια χωματερή. Θα σας περιμένουμε. Θα είναι στην επίβλεψη μας μέχρι να έρθετε!».
«Σας ευχαριστώ», απάντησα. Ναι, ξεκινάω. «Πώς είναι το αυτοκίνητο, τι θα αντικρίσω» ήταν η επόμενη μου ερώτηση. Απάντηση: Άριστη κατάσταση! Φεύγουμε αμέσως με τον φίλο μου και κατευθυνόμαστε προς τη Σαλαμίνα! Όταν φτάσαμε μπήκα στο αυτοκίνητο του περιπολικού και μου εξιστόρησαν τι έγινε. Κατά τη διαδρομή φτάνουμε σε έναν δρόμο που ονομάζεται Ζωοδόχου Πηγή και όπως ανηφορίζουμε αντικρίζω το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Ένα πανέμορφο εκκλησάκι. Λίγο πιο πάνω ο δρόμος γίνεται χωματερή και στην άκρη ήταν παρατημένο το αμάξι. Σας παρουσιάζω την εικόνα. Σειρήνες από περιπολικά που αναβόσβηναν, αυτοκίνητα, κόσμος και εμείς που μόλις φτάσαμε. Σκοτάδι και τα μόνα φώτα που υπήρχαν ήταν από τη πανσέληνο και τις σειρήνες. Όλοι αναρωτιόντουσαν αν το αυτοκίνητο θα πάρει μπροστά, καθώς δεν είχαμε βγει σε συμπέρασμα για το πώς το έκλεψαν, με τι τρόπο. Το αυτοκίνητο πήρε μπροστά αμέσως.
Επιστρέψαμε στο γραφείο τους που έγιναν οι απαραίτητες κινήσεις. Το αυτοκίνητο χρειαζόταν να μείνει εκεί για το βράδυ, καθώς χρειαζόντουσαν να γίνουν και κάποιες διεργασίες ακόμα και θα πήγαινα την επόμενη μέρα να το παραλάβω.
Γιατί σας το γράφω αυτό το άρθρο. Αφού σας έφτιαξα εικόνα το μέσα μου και σας έδειξα το πώς το βίωσα, τώρα θέλω να σας πω τι μου προσέφερε η αίσθηση του «ζω στο τώρα» που έχω πλέον κατακτήσει μετά από αρκετό κόπο. Ζω στο τώρα, τι σημαίνει πρακτικά; Το κάθε τώρα μας, μας δίνει μια επιλογή. Να εκνευριστώ, να θυμώσω ή όχι! «Μα είναι αδικία», το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί το εγώ μας! Έχω υπάρξει όπως σας έχω πει και στο παρελθόν αντιμέτωπη με το δίκιο και άδικο. Δεν με εξυπηρετεί πλέον να βρίσκομαι ανάμεσα σε πόλους. Η ερώτηση προς τον εαυτό σας αν βρίσκεστε στο δίκιο και το άδικο και θέλετε να δείτε ποιο κομμάτι σας θα ικανοποιηθεί είναι: «τι θα κερδίσω αν επιμένω σε ενέργειες που αφορούν το δίκιο μου; Μήπως θα αδικήσω εμένα;». Γράψτε τα όλα! Ό,τι σας βγαίνει. Όταν τα δείτε γραμμένα, θα βοηθηθείτε περισσότερο και πιο γρήγορα. Συνήθως όταν ζητάμε λύση από το πεδίο των αντιφάσεων, παίρνουμε αμφιβολίες για αποτέλεσμα και άρα δυϊσμούς. Σκέψου! Θα χαλαστείς; Θα θεωρήσεις τον εαυτό σου θύμα; Θα σε μικρύνεις; Θα παραχωρήσεις τη δύναμη σου και την ενέργεια σου σε έναν άνθρωπο που εσκεμμένα ήθελε να σε βλάψει, άρα θα του κάνεις τη χάρη να κερδίσει μέχρι και τη διάθεση σου; Αν μείνεις σε αρνητικά συναισθήματα και τα κρατήσεις μήπως εσύ θα νιώθεις δυστυχής, άτυχος ή ότι άλλο; Μήπως θα χαλάσεις και την αυριανή σου ημέρα αν παραμείνεις στην οργή; Ο καθένας μας άλλωστε εξαργυρώνει τις συνέπειες των δικών του σκέψεων! Αν εσύ μένεις θυμωμένος με κάποιον εσύ ζεις με το θυμό σου και τις συνέπειες των ενεργειών. Γιατί να μην επιλέξεις εσένα; Αν παραμένουμε στη θέση μας, όταν φυσικά την βρούμε, μετά από αρκετή εσωτερική δουλειά μπορούμε και δεν ταλαντευόμαστε από τις ενέργειες των άλλων. Απλώς τις παρατηρούμε. Γνωρίζουμε τι δεν μας κάνει καλό. Ο εξωτερικός παράγοντας είναι αυτός που είναι! Υπάρχουν όλα αυτά που υπάρχουν. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλάζουμε την αντίδραση μας ως προς τις πράξεις του κόσμου. ΕΣΥ είσαι εσύ. Αν βρεις τη θέση σου, είσαι τυχερός. Έχεις διαλέξει τοποθεσία. Η τοποθεσία αν είναι το κέντρο σου, δύσκολα ταράζεται.
Για να καταλήξω: την επόμενη μέρα που ήμουν στη Σαλαμίνα για να πάρω το αυτοκίνητο αποφάσισα να πάω στην εκκλησία και έτσι ένιωσα την πηγή, (Θυμάστε το μήνυμα το πρωί); Κατανόησα! Η Παναγία, μας ευλογεί κάθε βήμα! Τα σημάδια υπάρχουν. Η γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής είναι η γιορτή της Παναγίας και ονομάζεται έτσι καθώς γέννησε τη Ζωή, το Χριστό! Ένιωσα απεριόριστη γαλήνη! Έφυγα από αυτή την περιπέτεια άπειρα κερδισμένη! Το καλό βρίσκεται στην πίστη, στη δύναμη, στη διαύγεια! Το καλό βρίσκεται στην αγάπη. Το καλό είναι η ίδια η ζωή! Η συνδημιουργία! Η ιστορία ενδεχομένως να ακούγεται ως μια ιστορία αλλά αν εμβαθύνεις θα δεις και εσένα μέσα, γιατί υπάρχεις και εσύ μέσα σε όλο αυτό το μεγαλείο, αρκεί να κερδίσεις τις σκέψεις σου! Όπου Εγώ και διχασμός, όπου Εαυτός και ευτυχία! Όπου πίστη και ζωή!
Να ευχαριστήσω την αστυνομία της Σαλαμίνας που υπηρετούν στο τμήμα τροχαίας Πειραιά (Σαλαμίνα)
- Αστυνόμος Β – Ζαχαράκης Γιώργος
- Ανθυπαστυνόμος – Αστερίου Δημήτρης
- Αρχιφύλακας – Χαρμπάς Θωμάς
- Αρχιφύλακας – Δρίβας Ευάγγελος
- Αστυφύλακας Κυριαζίδης Ιωάννης
- Αρχιφύλακας – Μυλωνάς Ιωάννης
- Αστυφύλακας – Σταθόπουλος Παναγιώτης-Νικόλαος
Διαβάστε επίσης: Σόφη Πασχάλη: «Μια ιστορία που θα διαπιστώσεις πώς το μέσα μας επηρεάζει την πραγματικότητα μας»
