Σήμερα θα σε βάλω σε έναν κόσμο πραγματικό μεν, αλλά που μόνο αν τολμήσεις να εισχωρήσεις στις πιο βαθιές σου αλήθειες, μπορείς να βιώσεις στα αλήθεια. Είναι το λεγόμενο παραμύθι που μικρός πίστευες. Αργότερα οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής σε έκαναν να εγκαταλείψεις. Είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούν πολλοί να κερδίσουν, αλλά που όσοι τα καταφέρνουν κερδίζουν πολύ! Ο κόσμος της αγάπης και της κατανόησης.

Για να σου μιλήσω για μένα, αρχικά. Έχω φάει τα χαστούκια μου. Πότε; Όταν δεν είχα διαμορφώσει χαρακτήρα. Όταν αντιδρούσα. Το λέει και η λέξη αντι-δρούσα. Σε ποιον νομίζεις ότι κάνεις κακό όταν αντιδράς; Στον άλλον; Καθόλου στον άλλον έχω να σου πω. Μόνο εσένα βλάπτεις. Σε εσένα επιστρέφει. Εσύ θα πληρώσεις τις αντιδράσεις σου. Ακούω συχνά: “Άλλαξα όταν πληγώθηκα”, “Πριν ήμουν πολύ καλός άνθρωπος”, “Η ζωή με άλλαξε και έγινα σκληρός”. Σε καταλαβαίνω. Αλλά αυτό που έγινες ήταν η επιλογή σου. Δεν σε πίεσε κανείς να διαλέξεις τον όποιο δρόμο διάλεξες. Η κάθε επιλογή έχει τις συνέπειες της. Άρα; Αν μετά το τραύμα σου, τον όποιο πόνο σου, αποφάσισες να γίνεις εγκληματίας, δεν φταίει ο πόνος σου, αλλά η διαχείριση που είχες απέναντι στον πόνο σου.

Όταν κατάλαβα το παιχνίδι της εξουσίας -του μυαλού μας πρωτίστως- άρχιζα να βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Πώς; Ως έχουν. Τι έκανα; Με πήγαινα παρακάτω. Τι κατάφερα; Να βλέπω την αλήθεια. Τι είμαι εγώ, πού και πότε φταίω, να ζητώ συγνώμη, να επικοινωνώ και να είμαι ευγνώμων για την κάθε μέρα μου. Για όσα κατάφερνα. Έφευγε ο θυμός. Με ελάφραινα. Αν θες το πιστεύεις αυτό που θα σου πω: Όσο με ελάφραινα και δεν είχα βάρη στις πλάτες μου, από ενοχές, ψέματα, ντροπές, αρνητικά συναισθήματα, τόσο το σώμα μου γινόταν πιο ελαφρύ και πιο δυνατό. Είχα περιττά κιλά όταν ήμουν μικρή. Όταν συνειδητοποίησα πότε τα είχα, ήταν η περίοδος που υπέφερα μέσα μου από τύψεις. Οπότε τι έκανα; Συνέχιζα να μου δημιουργώ τύψεις. Πώς μου τις προκαλούσα; Με το φαγητό. Όλα συνδέονται. Παιχνίδια μυαλού φίλε μου αναγνώστη. Αν φύγεις από αυτά, λυτρώθηκες. Σήμερα ούτε κιλό δεν παίρνω και τρώω ό,τι επιθυμώ. Το φαγητό λειτουργεί και αυτό ανάλογα με τη διάθεσή μας. Αλλά αυτό θα το αναλύσω άλλη φορά.

Έμαθα λοιπόν να επικοινωνώ αρχικά. Με μένα. Επικοινωνώ σημαίνει σχετίζομαι. Σχετίστηκα με τον εαυτό μου. Αφού μου έφτιαξα την ταυτότητα μου, ξεκίνησα να έχω πιο ουσιαστικές σχέσεις. Ακούω, απαντάω. Ρωτιέμαι, δίνω απαντήσεις με σαφήνεια. Δύσκολο πράγμα να απαντάς με ειλικρίνεια. Πρέπει να έχεις αφήσει πίσω το Εγώ σου. Το Εγώ δεν αγαπά την αλήθεια, αγαπά τη βολή.  

Τι είναι λοιπόν αγάπη για σένα; (Να είσαι ειλικρινής με σένα. Δεν έχει νόημα διαφορετικά.) Ανταλλαγή; Μου δίνεις τόσα, σου δίνω τόσα;  Εμπόρευμα; Εσύ μου προσφέρεις αυτά, εγώ σου προσφέρω τα άλλα; Την αγοράζεις; Δηλαδή νιώθεις ότι πρέπει να δείξεις όσα έχεις, να τα προβάλεις για να κερδίσεις το θήραμα σου; Νιώθεις ότι χρειάζεται να εντυπωσιάσεις; Με τι τρόπο; 

Αν σου αφαιρέσουν την ύλη, τι πιστεύεις ότι έχεις να δώσεις; Έχεις ποτέ αναρωτηθεί; Όπως επίσης, αν σου αφαιρέσουν την ύλη, με ποιον/ποια θα επέλεγες να ζήσεις ξυπόλυτος στην παραλία γιατί σε γεμίζει ο άνθρωπος αυτός; Έχεις τέτοιον άνθρωπο στη ζωή σου που η εσωτερική του γύμνια σε γεμίζει; Η αγάπη είναι άυλη. Αν αγαπάς κάποιον για το περιεχόμενο του, όλα τα extra που έχει, κάνουν αυτή την αγάπη απλά τυχερή και αστραφτερή. Είμαστε τόσο τυχεροί οι άνθρωποι, αλλά και τόσο κουτοί συνάμα, που δεν αναγνωρίζουμε την τύχη μας. Θέλουμε ολοένα και περισσότερα. Σου παραθέτω μια ιστορία: Ήταν κάποτε ένας άντρας. Είχε μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Ταξίδευε. Είχε πολλές γυναίκες. Διασκέδαζε. Κάποια στιγμή αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να δημιουργήσει οικογένεια. Έψαχνε την ιδανική γυναίκα. Έψαχνε, έψαχνε. Τα χρόνια πέρασαν. Γέρος πια σε ένα νησί, τον ρωτάει ένας άλλος γέροντας:

«Ποιο ήταν το όνειρο σου της ζωής σου;»

«Να κάνω μια όμορφη οικογένεια», απαντάει.

«Την έκανες;»

«Όχι, δεν τα κατάφερα.»

«Γιατί;»

«Έψαχνα την ιδανική γυναίκα».

«Και δεν τη βρήκες ποτέ;»

«Τη βρήκα, μια φορά».

«Και τι έγινε;»

«Έψαχνε κ εκείνη τον ιδανικό άντρα.»

Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή όταν δεν λειτουργείς τα θέλω σου στην ώρα τους. Η ζωή προχωράει. Θα μπορούσες να παρομοιάσεις τη ζωή με ένα τρένο. Τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Έχει όμως και κάποιες στάσεις. Αν δεν βγεις στη σωστή, τη σωστή στιγμή, την έχασες.

Ακούς συχνά: «Δεν ήταν το timing σωστό.» Λάθος. Ήταν. Εσύ φοβόσουν. Και επέλεξες να ζήσεις τις δικαιολογίες σου. Οι δικαιολογίες δημιούργησαν την καινούργια σου ζωή. Και τι έγινε; Συνήθισες. Θέλει πολλά κότσια και πολύ θάρρος να ξεσυνηθίσεις. Το εγώ σου που ήταν η προστασία σου κάποτε δεν σε αφήνει. Τώρα σε «προστατεύει» από το συναίσθημα σου. Από ό,τι πιο αγνό έχεις. Γιατί; Γιατί φοβάται να ξαναγίνεις αγνός. Τι κάνει; Σε παγώνει. Αυτό, ωστόσο, δεν λέγεται προστασία, λέγεται εγκατάλειψη. Και αυτό συνήθεια γίνεται. Πρόσεχε λοιπόν τι συνηθίζεις. Όσο άλλωστε πιο έξυπνος θεωρείς ότι είσαι, τόσο πιο έξυπνες και οι δικαιολογίες που λες στον εαυτό σου.

Το τραύμα. Θυμήσου το τραύμα. Αυτή τη φορά, επεξεργάσου το αλλιώς. Αγάπησε το. Συγχώρησε τον εαυτό σου. Αποδέξου την αλήθεια. Αντιμετώπισε ό,τι χρειάζεται να αντιμετωπίσεις. Μην αντιστέκεσαι. Υπάρχει ακόμα. Είναι κάτω από το τσιρότο που του έχεις βάλει. Το τραύμα χρειάζεται να νιώσει γυμνό. Να το αποδεχτείς. Μόνο έτσι προχωράς.

Μήπως, (να σε ρωτήσω κάτι άλλο), ό,τι σου λένε το παίρνεις στραβά; Παρεξηγείσαι εύκολα; Πιάνεσαι από το καθετί και το τίποτα το κάνεις θέμα; Το τραύμα υποφέρει. Όσο πιο κλειστός, απόμακρος, ψυχρός έχεις γίνει, τόσο περισσότερο το παιδί μέσα σου υποφέρει. Αγκάλιασε το. Μόνο με αγάπη επουλώνονται τα τραύματα. Σε ξαναρωτάω λοιπόν: Τι είναι αγάπη για σένα; Πώς θες να σου την προσφέρουν; Με τι τρόπο την νιώθεις; Τι χρειάζεται να κάνει ο άλλος; Πόσο ειλικρινής θες να είναι; Πόσο πιστός θες να είναι; Πόσο «ένα» θες να γίνετε;  Όλα αυτά που ζητάς, τα δίνεις; 

Και μια τελευταία ερώτηση…

Πόση αγάπη χωράς;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ