Το φαινόμενο των «νέων διασήμων της μουσικής». Έχει γίνει μόδα η διαφθορά; Το να είσαι ανάγωγος, επιθετικός και να το παίζεις ιστορία; Πολλά από τα καινούργια τραγούδια πλέον μιλούν για τη χυδαία πλευρά της ζωής και προωθούν αυτή την πλευρά στη νεολαία. Πόσο κάτω ακόμα; (Τα τελευταία χρόνια, να σου πω, έχω πάρει μια απόφαση να μην βλέπω ειδήσεις. Πίστεψε με ό,τι χρειάζεται να μάθω, το μαθαίνω. Οι ειδήσεις της ημέρας φτάνουν στα αυτιά μου θέλω δεν θέλω). Έτσι κι έμαθα για το περιστατικό που συνέβη στα Mad VMA.
Πριν συνεχίσω να σου πω πως δεν υποστηρίζω ότι κάνω το σωστό που δεν βλέπω ειδήσεις. Κάνω το σωστό για μένα. Δεν σου προτείνω να κάνεις το ίδιο. Κάνε αυτό που σε ωφελεί, αρκεί να ξέρεις τι σε ωφελεί και να βρίσκεσαι στην κατεύθυνση του. Δική μου προτεραιότητα σήμερα είναι να μην απασχολώ τον χρόνο μου με πράγματα που δεν θα έχουν σημασία αύριο. Γιατί τότε θα με ρωτήσεις εύλογα, πήρα απόφαση να γράψω γι’ αυτό το θέμα; Κι εγώ αναρωτήθηκα στην αρχή. Γιατί αφορά την νεολαία! Πασχίζω για αυτή. Δουλεύω για αυτή, με αυτή! Αυτή είναι το μέλλον.
Η δική μου θεωρία για να συνεχίσω, είναι να δουλεύω ενισχύοντας το καλό που βλέπω μέσα στους ανθρώπους, αντί υπογραμμίζοντάς τους το λάθος. Αυτός είναι ο λόγος που δεν με αφορά να συζητώ ή να γράφω για τα αρνητικά που βλέπω. Επιλέγω να μην τα συγκρατώ.
Θεωρώ αν έχει ο άνθρωπος μια πιθανότητα να αλλάξει, θα αλλάξει με την αγάπη. Φυσικά να σου πω ότι άνθρωπος με χρόνιο πονόσωμα, πολύ δύσκολα αλλάζει. Προτιμά να ζει νιώθοντας μόνος, απελπισμένος και θλιμμένος από το να δοκιμάσει την ευτυχία. Δεν το κάνει εσκεμμένα, τον έχει καταβάλει τόσο ο πόνος που τον έχει ρουφήξει. Του είναι τόσο ξένη η χαρά και τόσο βαθιά εδραιωμένη η πεποίθηση ότι δεν την αξίζει, που δεν επιτρέπει στον εαυτό του, ασυνείδητα φυσικά, να τη ζήσει. Τη φοβάται, λες και πρόκειται για αρρώστια, όσο παλαβό κι αν σου ακούγεται.
Να εκτιμάς τον χρόνο, μην χάνεις χρόνο από τον χρόνο σου να πείσεις ανθρώπους ότι ο «γάιδαρος πετάει». Για αυτούς δεν πετάει και δεν θα κατανοήσουν ούτε τη μεταφορική έννοια. Παρτο απόφαση. Χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα με κάποιον για να υπάρξει ροή.
Ήμουν σε ένα σεμινάριο αφθονίας και αγάπης πριν από κάποια χρόνια που μιλούσαμε για τη μαγεία που προσφέρει η ζωή όταν μάθεις να κατανοείς. Αν ανέβαζα Στορυ και σας έλεγα ότι έχει μαγεία η κατανόηση, ότι η αγάπη είναι το φάρμακο και διάφορα τέτοια (που τα πιστεύω παρεπιμπόντως), το πιο πιθανό να λέγατε ότι τρελάθηκα, ότι γύρισα στην εποχή, -Τα παιδιά των λουλουδιών-. Θέλοντας να καταλήξω ότι ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα. Αν θες να επικοινωνείς τη πραγματικότητα σου θα χρειαστεί από σένα να μην θεωρείς τίποτα δεδομένο επειδή εσύ το βιώνεις και να μάθεις να επεξηγείς. Με λόγια όχι με ξύλο και βρισιές.
Επικοινωνία έννοια βαθιά που λίγοι προσπαθούν για αυτή. Εύκολο να τσακωθείς ή να σιωπήσεις. Δύσκολο να σε μάθεις να χρησιμοποιείς τις κατάλληλες και χρήσιμες λέξεις ως όπλο ευγενείας. Όπλο δύναμης και σεβασμού να συμπληρώσω. Θέλει ευφυΐα και διαύγεια για να επικοινωνήσεις. Για να φωνάξεις δεν χρειάζονται και πολλές δεξιότητες. Χρησιμοποιούσαν αυτή τη μέθοδο και οι cavemen δεκαετίες πριν.
Πρόσφατα ήρθε στο μάθημα μου ένα κοριτσάκι 13 χρόνων που τσακώθηκε με έναν συμμαθητή της. Αντάλλαξαν πολύ άσχημες κουβέντες, βρισιές. Έγινε σαματάς στο σχολείο. Οι καθηγητές μπήκαν στη μέση, προσπαθώντας να ηρεμήσουν την κατάσταση. Οι μητέρες όταν πληροφορήθηκαν για το συμβάν αναστατώθηκαν πολύ κι αυτές με τη σειρά τους προσπάθησαν να φέρουν την ισορροπία. Τα παιδιά ήταν σε άρνηση. Δεν ήθελαν καμία επαφή, φωνάζοντας ότι έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Αυτά βλέπουν, αυτά αντιγράφουν. Η μητέρα του κοριτσιού, πολύ πικραμένη λοιπόν μου ζήτησε να μπει στην αίθουσα και να παρακολουθήσει τον διαλογισμό η μικρή. Ο διαλογισμός που επέλεξα για εκείνη τη μέρα ήταν συναισθήματα. Ένα ταξίδι στον χρόνο με συναισθήματα και ερεθίσματα. Όταν έφυγαν της είπε της μαμάς της η μικρή: «μαμά, σε ευχαριστώ που με έφερες, ηρέμησε η καρδούλα μου». Θέλω να πάρω τηλέφωνο τον φίλο μου να μιλήσουμε, συνέχισε.
Που θέλω να καταλήξω; Όπου εστιάζεις μεγεθύνεται. Όσο δίνουμε χώρο σε ανθρώπους να μιλάνε για βία, να εκτελούν βία, η βία δεν θα σταματήσει. Ο τρόπος να σταματήσει είναι να ασχολούμαστε με συμβάντα που αφορούν την υγεία στη σκέψη. Γίνεται; Όχι. Το έχω αποδεχτεί. Θα ήταν ένας πλασματικός, ονειρεμένος κόσμος. Δεν γίνεται από όλους. Γίνεται όμως από εσένα. Κι όσο περισσότεροι γίνουμε, οι εμείς, τόσο θα έχουμε βοηθήσει με την ύπαρξη μας σε αυτόν τον πλανήτη.
Ό,τι έχει ο καθένας δίνει άλλωστε. Επέλεξε τι θες να αφήσεις πίσω. Μην κοιτάς μόνο τη στιγμιαία σου ικανοποίηση. Κοιτα το σύνολο. Κοίτα τα παιδιά που μεγαλώνουν. Βοήθησε τα να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο που να αξίζει. Από όλους εμάς εξαρτάται το αποτέλεσμα. Ήρθες σε αυτή τη ζωή για να κάνεις τη διαφορά!
