Η λέξη γαλήνη ακούγεται στις επιθυμίες των ανθρώπων συχνά. Πόσο εύκολη είναι η κατάκτησή της άραγε; Στη ζωή τα πάντα είναι θέμα επιλογής, όσο κι αν ακούγεται ουτοπικό. Το κυριότερο στοιχείο που φέρνει στον άνθρωπο ταραχή είναι οι διαπληκτισμοί. Για να ζουμε διαπληκτισμούς σημαίνει ότι υπάρχουν μέσα μας. Με κάτι που κάνουμε, δεν συμφωνούμε. Οποτε επικρατεί μια εσωτερική διαμάχη. Σε τι που κάνεις, δεν συμφωνείς; Έχεις πάντα την επιλογή, όπως και προανέφερα.
Να καβγαδίσεις, να μην καβγαδίσεις. Σωστά; Γιατί άραγε είναι πιο εύκολο να τσακώνομαι από το να μην τσακώνομαι; Όταν το Εγώ δεν έχει λύσει δικά του θέματα, ξεσπάει για αυτά που του συμβαίνουν.
Θα σου αναπτύξω κάποια στοιχεία του Εγώ.
Το Εγώ προσβάλλεται, αντιδρά, θυμώνει, θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο. Οι άλλοι, μας προβάλουν αυτά που εμείς νιώθουμε για εμάς. Όταν αλλάζουμε εμείς, αλλάζει όλο το σύστημα γύρω μας. Δεν μπορεί να σου δημιουργήσει κάποιος ένα συναίσθημα και μια αντίδραση αν εσύ δεν έχεις προσυμφωνήσει. Όταν επιλέγουμε τη σύγκρουση επιτρέπουμε να κυριαρχήσει το Εγώ.
Το Εγώ δυστυχεί τον άνθρωπο, καθώς τον εμποδίζει από την αλλαγή επισημαίνοντας του συνεχώς, ότι χρειάζεται να δημιουργεί προβλήματα για να τα λύνει. Το Εγώ επιθυμεί να το λατρεύουν, νιώθει ότι είναι ο καλύτερος και χάνεται μέσα σε αυτή του την προσπάθεια, θέλοντας να δείχνει ότι είναι. Πολλές φορές μάλιστα χάνεται σε τόσο μεγάλο βαθμό που νιώθει ότι χρειάζεται να κρύβεται για να μην τον ανακαλύψουν. Να μην αποκαλυφθεί ποιος είναι πραγματικά. Νιώθει τόσο διφορούμενα στη διφορούμενη ζωή του που αμφισβητεί αν του αξίζει να είναι ευτυχισμένος και δημιουργεί κατ’ επανάληψη ένα μοτίβο ψεύτικης ζωής. Όλη η εικόνα είναι μια παράσταση. Πίσω από αυτή την στάση ζωής κρύβεται ένας άνθρωπος που θέλει να έχει πάντα δίκιο. Ωστόσο, αν σε απαλλάξεις από αυτή τη στάση, σε απαλλάσσεις και από την ταραχή.
Τι άλλο κάνει το Εγώ;
Γεννά αμφιβολίες. Γιατί; Γιατί η αμφιβολία για τον Εαυτό είναι μια δικαιολογία του Εγώ να μην αλλάξει, να μην εξελιχθεί. Το βόλεμα το αγαπάει το Εγώ. Εδώ θα ήθελα να δώσεις λίγο περισσότερο την προσοχή σου και να ρωτήσεις τον Εαυτό σου. Πόσες από αυτές τις πεποιθήσεις που ακολουθούν έχεις; Κατ΄αρχάς πρόσεξε πόσες ξεκινούν από τη λέξη πρέπει ή δεν πρέπει. Πρέπει να είμαι καλός. Πρέπει να μιλάω στους γείτονες. Πρέπει να πηγαίνω στις οικογενειακές υποχρεώσεις. Πρέπει να έχω μια σχέση που να αρέσει στους γονείς μου. Πρέπει να σπουδάσω αυτό που θέλουν οι γονείς μου. Δεν πρέπει να κάνω αυτό που δεν ευχαριστεί τους όποιους άλλους στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Δεν πρεπει να ξεχνώ να πρεσβεύω αυτά που ήταν ο πατέρας μου. Δεν πρέπει να ακολουθήσω τη καρδιά μου, θα στεναχωρήσω άτομα. Ατελείωτος ο κατάλογος των πρέπει και δεν πρέπει πεποιθήσεων. Ακόμα κ αν αυτά τα πρέπει και δεν πρέπει μας βλάπτουν εμείς τα ακολουθούμε, τις περισσότερες φορές μάλιστα μέχρι και ρομποτικά. Και να σου θέσω άλλη μια ερώτηση. Αν δεν είσαι το όνομα σου. Αν δεν είσαι το επάγγελμα σου. Αν δεν είσαι η ηλικία σου. Αν δεν είσαι το περιβάλλον σου. Ποιος είσαι; Έχεις απάντηση; Είμαι…
Οι αμφιβολίες ξεκινούν γιατί έχω επιτρέψει οι πεποιθήσεις των άλλων να γίνουν τα δικά μου πιστεύω.
Πώς βρίσκω εμένα;
Βρίσκοντας την αγάπη. Κατανοώντας τι ήθελε να με διδάξει η ανώτερη δύναμη από το μάθημα πόνου που έχω λάβει. Συνειδητοποιώντας δηλαδή ότι η ζωή, μας διδάσκει πώς να οδηγούμαστε στη καλύτερη εκδοχή μας, έτσι ώστε να επιτρέψουμε στον Εαυτό μας να λειτουργήσει αλλιώς στη δεύτερη ευκαιρία. Όλοι έχουμε δεύτερη ευκαιρία. Το ζητούμενο είναι να την αξιοποιήσουμε. Πότε έρχεται η δεύτερη ευκαιρία; Τη νιώθεις! Την νιώθεις τόσο καθαρά που δεν θα αναρωτηθείς. Αρκεί να σε έχεις θεραπεύσει ψυχικά. Μόνο αυτή η προϋπόθεση χρειάζεται. Τότε φόβος και αμφιβολία δεν έχουν πλέον χώρο να συγκατοικήσουν με το άτομο που αποφάσισε να βγει από τα δεδομένα και να περπατήσει στην αλήθεια του. Η αφύπνιση είναι η συνειδητοποίηση. Αν αφεθούμε στην αλήθεια που η καρδιά γνωρίζει πολύ καλά περνάμε σε ένα νέο επίπεδο εξέλιξης και προχωράμε με θάρρος. Θάρρος δεν σημαίνει ότι ο φόβος απουσιάζει, σημαίνει ότι θεωρούμε πιο σημαντικό το να ζούμε από το να κρυβόμαστε πίσω από τον φόβο. Κλείνοντας το άρθρο θα σε ρωτήσω κάτι τελευταίο. Πώς προβλέπεις το μέλλον σου; Αν δεν αλλάξεις τίποτα. Κι αν αλλάξεις.
