Το σημερινό άρθρο αφορά την οικογένεια, τα παιδιά, το οικογενειακό σύστημα. Πριν ξεκινήσω θα σου δώσω λίγες επιπλέον πληροφορίες για μένα για να κατανοήσεις αρχικά γιατί γράφω το συγκεκριμένο κείμενο, από ποια θέση, αλλά και για να δώσεις τη δική σου ερμηνεία ως προς την αλήθεια μου και το γιατί έγινα energy coach.
Μεγάλωσα σε οικογένεια αγάπης και ασφάλειας. Είχα ιδανικά παιδικά χρόνια. Σήμερα μπορώ και το λέω ανοιχτά. Μικρότερη ένιωθα τύψεις για αυτό που σου λέω στο τώρα με ευκολία, δεν μίλαγα για το πώς έχω μεγαλώσει.
Τώρα, επίσης, μπορώ να σου πω με ευκολία ότι είναι απελευθερωτικό να κάνεις την τύχη σου να σου αξίζει. Πολλαπλασιάζεις την δύναμη σου, δεν της πας κόντρα και αντιθέτως τής είσαι ευγνώμων και την ενισχύεις. Ό,τι είναι αυτό που έχεις να το αγαπάς. Σπουδαίο. Η ευτυχία χαίρεται όταν κάνεις τους ανθρώπους να νιώθουν όμορφα. Και αυτό το συναίσθημα σε γεμίζει.
Καθώς μεγάλωνα διαπίστωνα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, κάθε άνθρωπος έχει άλλα βιώματα, διαφορετική οικογένεια και έτσι άλλη αντιμετώπιση ως προς τη ζωή. Κάθε άνθρωπος ένας άλλος κόσμος. Για να συνεχίσω, στην ηλικία των 20 χρόνων, μου ήρθαν απανωτά γεγονότα δυσκολίας. Χάνω δυο δικούς μου ανθρώπους, πολύ αγαπημένους και στη συνέχεια είχα ένα σοβαρό ατύχημα. Θυμάμαι οι γιατροί, μου είχαν πει τότε, άλλαξε επάγγελμα και πορεία. Δεν θα μπορέσεις να ξαναγυμναστείς στον όγκο ποσότητας που γυμνάζεσαι σήμερα ακόμα και να γίνεις καλά.
Τότε είχα ξεκινήσει μάλιστα, παράλληλα με την θέση μου ως γυμνάστρια, και την ενασχόληση μου με την τηλεόραση στο κανάλι New Channel. Τα πρώτα μου τηλεοπτικά βήματα. Ταρακουνήθηκε όλο μου το σύστημα όταν από τη μια στιγμή στην άλλη συνειδητοποίησα ότι αλλάζει η ζωή μου, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι. Σταματάω και από τις δυο δουλειές που λάτρευα και έτσι ξαφνικά βρίσκομαι στο κρεβάτι. Ένα κενό. Άδειος χώρος μέσα μου.
Να σου δώσω λίγες λεπτομέρειες ακόμα. Είχα σπάσει ένα σπόνδυλο στη μέση και η διάγνωση ήταν εγχείρηση, την οποία αποφάσισα να μην κάνω, καθώς είχε ρίσκο. Πίστεψα στον εαυτό μου, τον εμπιστεύτηκα και ο δρόμος με οδήγησε στη γιόγκα όπου και θεραπεύτηκα, με κόπο φυσικά, αλλά η επιμονή με γέμισε δύναμη. Όταν είδα από εμένα την ίδια, που με έκανα πειραματόζωο, ότι η θεραπευτική δύναμη βρίσκεται μέσα μας, το κενό έπαψε να είναι κενό, γέμισε με ελπίδα και πίστη. Είδα φως. Βρήκα τον σκοπό της ζωής μου. Εκπαιδεύτηκα (και ακόμα εκπαιδεύομαι δεν σταματάει ποτέ αυτή η αναζήτηση), σε ολιστικό επίπεδο να προπονώ ανθρώπους ως προς την αναζήτηση αυτής της δύναμης, όσον αφορά όχι μόνο τη σωματική υγεία όπως ξεκίνησα, αλλά και την ψυχική. Την ολική υγεία!
Σε εκείνη τη χρονική περίοδο είχα δάσκαλο και μέντορα τον Όσσο. Είχα μελετήσει και τα όσα έλεγε για τους γονείς, για την εξέλιξη ενός παιδιού. Πώς βρίσκει τη δύναμη ένα παιδί, από πού; Έδινε τεράστια σημασία στο περιβάλλον. Μίλαγε συνεχώς για το περιβάλλον. Υποστήριζε ότι θα έπρεπε να υπάρχει σχολείο που θα εκπαίδευε τους ανθρώπους να γίνουν γονείς. Το έργο του πατέρα και της μητέρας είναι ιερό, έλεγε. Το να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο σημαίνει ότι έχεις φύγει από το Εγώ σου.
Το παιδί δεν σε αγαπάει αρχικά, σε έχει ανάγκη τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον. Αυτό εσύ οφείλεις να το ξέρεις, να το έχεις αποδεχτεί για να έχεις προετοιμαστεί γι’ αυτό. ΕΣΥ οφείλεις να το αγαπάς. ΕΣΥ επέλεξες να το φέρεις στη ζωή. Δική σου απόφαση. Ο θυμός του παιδιού, πχ, δεν είναι η αφορμή να αδειάσεις κι εσύ τον δικό σου θυμό πάνω του, αλλά ο θυμός του είναι απλά δικός του, δεν ξέρει πως να τον διαχειριστεί ή τι είναι. Εσύ ως γονέας οφείλεις να μένεις ήρεμος κ επεξηγητικός ως προς το παιδί να κατανοήσει τι συμβαίνει. Τα συναισθήματα τα νιώθει όλα σε πολύ. Δεν το τιμωρείς για την άγνοια του, που έχει την περιέργεια της ζωής και είναι άτακτο, του εξηγείς, του δείχνεις δρόμους. Το αφήνεις να πέσει κι εσύ είσαι δίπλα να το σηκώσεις. Αν του βάζεις ταμπέλες π.χ. «είσαι ντροπαλός, δεν μπορείς», το παιδί τα πιστεύει όπως πιστεύει και το όνομα του. Του δημιουργείς πεποιθήσεις που το βλάπτουν. Το παιδί σε αγαπάει σε δεύτερο χρόνο και μαθαίνει για αγάπη, την αγάπη που εσύ του έχεις διδάξει.
Αν υποστηρίξουμε αυτή την θεωρία όντως χρειάζεται μεγάλη προσωπική δουλειά πριν αναλάβεις την εύθυμη να γίνεις γονέας. Το μωρό γεννιέται τέλειο. Καμία μνήμη. (Μάλλον έχει μνήμες, για να είμαι απόλυτα σαφής, αλλά δεν τις θυμάται, ωστόσο δεν θα αναπτύξω αυτό το κομμάτι). Από τον πατέρα λοιπόν παίρνει τη κοινωνική συμπεριφορά και από τη μητέρα το συναίσθημα. Η σχέση με τη μητέρα φανερώνει τις σχέσεις που δημιουργούμε αργότερα στη πορεία της ζωής μας, ειδικά με τον σύντροφο και τα παιδιά μας. Ό,τι κ αν μας έχει συμβεί στο σπίτι μας, οφείλουμε για δικό μας καλό να μην απορρίψουμε την κατανόηση, την συγχώρεση και την αποδοχή. Αν δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε δεν πειράζει, αρκεί η αποδοχή. Αρκεί να μπει επίλογος. Ο θυμός και η εκδίκηση επιστρέφει πίσω σε εμάς με άσχημο τρόπο. Αν δεν επιλέξουμε την αποδοχή συνεχίζουμε την ίδια πορεία και άθελα μας την περνάμε κ εμείς με τη σειρά μας στα παιδιά μας. Ένας φαύλος κύκλος δηλαδή, θέλοντας να μην πράξουμε ότι μας έκαναν, συνήθως πράττουμε ακριβώς ότι μας έκαναν, κι αυτό γιατί η ενθύμηση του ασυνείδητου είναι πιο δυνατή από του συνειδητού.
Για να στο εξηγήσω και λίγο περισσότερο, αν ένα μέλος από την οικογένεια έχει παραγκωνιστεί, έχει νιώσει ότι δεν ανήκει η νομοτελειακή συστημική τάξη παρεμβαίνει με κάποιο άλλο νεότερο μέλος να αναλάβει να υπενθυμίσει την παρουσία του αδικημένου «θυσιάζοντας» τη δικήτου ζωή. Αυτή είναι η λεγόμενη εμπλοκή. Δες τι επαναλαμβάνεται στη ζωή σου για να βρεις τη δική σου εμπλοκή. Όταν την βρεις αναζήτησε τον άνθρωπο που θα σε οδηγήσει στην ολική υγεία. Όταν μυαλό και ψυχή συμφωνήσουν βρίσκεσαι στη λύση! Να θυμάσαι είναι πιο εύκολο να επιλέξω τα προβλήματα από το να επιλέξω να μην τα έχω. Κι αυτό γιατί έχοντας προβλήματα νιώθω ότι ανήκω στο σύστημα πρωτίστως των γονιών μου που κι εκείνοι είχαν και στη συνέχεια της κοινωνίας.
Πώς γίνεται σε έναν κόσμο προβλημάτων, εσύ να λες ότι είσαι καλά; Το πιο πιθανό να σου πούνε: «κοίταξε το, κάτι δεν πάει καλά με σένα!» κι εσύ να αρχίσεις να σε αμφισβητείς, μήπως έχεις πρόβλημα επειδή νιώθεις καλά. Πρόκειται για αυτή την εσωτερική επιβεβαίωση του ανήκω. Ο πόνος είναι η απόδειξη της παιδικής μας ψυχής στο ανήκω.
Για να συνδέσω την ιστορία μου με το άρθρο. Δυσκολίες έρχονται στο δρόμο μας όπως και να χει, όπως και να έχουμε μεγαλώσει. Ακόμα κι αν έχουμε μεγαλώσει όμορφα! Το οικογενειακό αξιακό σύστημα αφορά τη φιλοσοφία της οικογένειας που οφείλει η ίδια αρχικά να ξέρει ποια είναι και η σπουδαιότητα της αξίας της αλήθειας που είναι σημαντική αρχή και που χρειάζεται να διδαχθεί ένα παιδί για να αποφευχθούν τα ψέματα που ενδεχομένως να λέει αργότερα για να αποφύγει τιμωρία, να τραβήξει την προσοχή ή να προσελκύσει επαίνους επειδή βλέπει ότι οι γύρω του έτσι λειτουργούν, με αποτέλεσμα να του δημιουργηθεί λανθασμένη μέχρι και διαστρεβλωμένη εικόνα πραγματικότητας ως ενήλικας. Άλλη ερμηνεία κι άλλη κατεύθυνση επομένως θα δώσουμε στον εαυτό μας αν πυρήνα έχουμε την αγάπη κι άλλη αν έχουμε τον θυμό, την εκδίκηση, την απογοήτευση.
Αν το άρθρο σε άγγιξε, άγγιξε τη δική σου ψυχή και οδήγησε τον εαυτό σου στην δική σου αλλαγή! Το μόνο σίγουρο που μπορώ να σου εγγυηθώ είναι ότι αλλάζει αυτή η αντίσταση. Κι ο λόγος που χρησιμοποίησα τη λέξη αντίσταση είναι γιατί αυτό κ μόνο είναι. Αντίσταση! Τύψεις ενοχές, πώς γίνεται να μην ζω με αυτές; Ζω μαζί τους όλα μου τα χρόνια. Πώς γίνεται να τις αντικαταστήσω; Πώς γίνεται να με οδηγήσω στο άγνωστο; Η χαρά, η ολοκλήρωση, η αγάπη, μήπως είναι απλά ουτοπία, υπάρχουν στα αλήθεια ή ζουν μόνο στα παραμύθια; Η απάντηση δική σου!
Ωστόσο να σου πω ότι και τα παραμύθια μέσα από ψυχαγωγικό ρόλο, έχουν διδακτικό χαρακτήρα που με πλάγιο τρόπο περνούν μηνύματα. Ό,τι όμως απαντήσεις εσύ είναι αυτό που εσύ λειτουργείς! Αυτό που εσύ πιστεύεις! Αυτό που εσύ δημιούργησες ως προσωπικότητα επιβίωσης.
Να θυμάσαι το μυαλό μπορεί να πραγματώσει μόνο ότι αυτό πιστεύει. Κάνε να αξίζει αυτό που πιστεύεις! Είναι η ζωή σου!
