Οι άνθρωποι συνήθως ζούμε μεταξύ δυο χρόνων! Ο ένας στο παρελθόν δηλαδή, στις ενοχές, ο άλλος στο μέλλον δηλαδή στην αγωνία! Και κάπου εδώ εμφανίζεται ο προγραμματισμός. Το πρόγραμμα δεν είναι κάτι βλαπτικό. Η προσκόλληση στο πρόγραμμα όμως είναι νεύρωση. Ενδέχεται να έχεις φτιάξει ένα πρόγραμμα μακροπρόθεσμο και στον ενδιάμεσο χρόνο να συμβεί κάτι αναπάντεχο και να θες να πάρεις μια άλλη απόφαση. Αυτό για να συμβεί θα χρειαστεί να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, να μπορέσεις δηλαδή να αλλάξεις πλάνο, καθώς βλέπεις ότι στο τώρα σου είναι σπουδαιότερο το νέο που παρουσιάστηκε.
Πάμε τώρα να δούμε γιατί όμως φοβόμαστε την αλλαγή απόφασης. Εδώ εμφανίζεται η παγίδα της δικαιοσύνης. Είναι σωστό; Είναι δίκαιο να αλλάξω πλάνο; Τι είναι η δικαιοσύνη; Αρρώστιες, Πλημμύρες, τυφώνες, σεισμοί, πόλεμοι, άνθρωποι που χάνουν τις ζωές τους έτσι ξαφνικά χωρίς να ευθύνονται. Είναι δίκαιο; Θα ήταν υπέροχα να ζούσαμε σε έναν κόσμο ευγένειας, χαράς και ευεξίας που ο ένας νοιάζεται για τον άλλον, αλλά η εμμονή μας να τα βάζουμε με ό,τι δεν μας φαίνεται δίκαιο, μάλλον εμποδίζει τη δική μας ευτυχία.
Η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι! Και η ζωή μας είναι αποτέλεσμα, του που δίνουμε περισσότερη αξία. Στο καλό ή στη μάχη για το καλό; Έχει άλλη έκβαση η ζωή.
Στο καλό, εκτελείς και δημιουργείς καλό. Κάνεις καλές πράξεις! Δεν αδικείς. Χρωματίζεις τη ζωή σου και τη ζωή άλλων. Γίνεσαι παράδειγμα καλοσύνης. Εργάζεσαι για την καλοσύνη. Δημιουργείς συμμαχίες, ομάδες που όλοι μαζί πλάθουν μια νέα πραγματικότητα, πιο γαλήνια, δημιουργώντας έναν νέο κόσμο.
Η άλλη πλευρά, είναι η μάχη για το καλό. Εδώ χάνεις χρόνο να πολεμάς την αντίσταση. Να πολεμήσω την αντίθετη άποψη. Να θυμώσω με την αντίθετη άποψη. Να κατηγορήσω την αντίθετη άποψη. Μια εμμονή να αλλάξω τον κόσμο.
Η ερώτηση που θα σου κάνω για το κλείσιμο είναι: Τι θες; Να ζήσεις με υγεία έχοντας περισσότερα χρόνια νεότητας, να βοηθάς αυτόν τον κόσμο με την ενέργεια σου, τις πράξεις σου, τις επιλογές σου, οδηγώντας τον εαυτό στην ανάπτυξη, στην ευτυχία, δίνοντας το παράδειγμα ότι γίνεται; Ή να μάχεσαι με αντιπάλους ως προς την υγεία, την ευτυχία και να γίνεις επαναστάτης στην ίδια σου τη ζωή αρχικά, καθώς θα αρρωσταίνεις και θα εξασθενείς;
Κάνε ένα κατάλογο με ό,τι θεωρείς άδικο στον κόσμο. Μετά ρώτησε τον εαυτό σου: οι αδικίες αυτές θα σταματήσουν αν εξοργιστώ εγώ; Μια άλλη ερώτηση: Αυτό που μου έκανες, εγώ δεν θα το έκανα. Πόσες φορές το έχεις πει και τι κατάφερες; Αν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε διαφορετικοί θα καταλάβουμε ότι αυτό που κάνει ο άλλος είναι αυτό που είναι. Μας παρουσιάζεται. Αν αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα ανοίγουμε διόδους επικοινωνίας, δεν κλείνουμε που θεωρούμε και το πιο πιθανό να δημιουργηθεί καλυτέρευση της όποιας σχέσης. Ίσως απλά ο καθένας να έχει μάθει έναν συγκεκριμένο τρόπο που λειτουργεί και μαζί να δημιουργήσουμε ένα νέο κανάλι ιδανικής επικοινωνίας,
Για τέλος προτείνω αντί για τη φράση δεν είναι δίκαιο, να χρησιμοποιούμε: θα προτιμούσα! Έτσι αποδεχόμαστε την πραγματικότητα χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι την εγκρίνουμε και σε δεύτερο χρόνο δημιουργούμε πιο ισορροπημένα βήματα προς εμάς και προς το συλλογικό καλό κάνοντας πράξεις προσφοράς, αντί αντιδραστικότητας. Πράττοντας μέσα από την ειρήνη μεγαλώνουμε την ειρήνη! Για να πετύχει όμως, αυτό που θα θελήσουμε να κάνουμε προς τα έξω, θα χρειαστεί πρώτα να το έχουμε κατακτήσει μέσα.
