Όταν κάτι σε κάνει να νιώθεις άβολα, γιατί κάποιος σου επιτίθεται ή σε προσβάλει αναφερόμενος σε κάτι προσωπικό που δεν είσαι σίγουρος πως θέλεις να συζητήσεις δημόσια, συνήθως παγώνεις. Προτιμάς να το αγνοήσεις. Κάνεις σαν να μην το έχεις δει. Σα να μην το έχεις ακούσει. Δεν απαντάς. Γυρνάς αλλού το βλέμμα και προσποιείσαι πως ο ελέφαντας δεν είναι στο δωμάτιο. Καλέ, ποιος ελέφαντας;
Πόσες φορές δεν σου έχει συμβεί ή δεν έχεις δει να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο;
Το ότι στην Ελλάδα η κοινωνία κουβαλά έναν ψευτοσυντηρητισμό, έναν δήθεν μου καθωσπρεπισμό, ένα καλοσοβατισμένο facade για τα μάτια του κόσμου που συχνά μέσα είναι σαθρό και καταρρέει σαν τραπουλόχαρτο εκεί που κάποιος ίσως νιώθει πως «τον παίρνει να μιλήσει αλλιώς» -να προσβάλει, να κατακρίνει, να κοροϊδέψει- είναι γεγονός. Και προφανώς δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού. Όσο πιο χαμηλό το μορφωτικό επίπεδο και υψηλός ο ψευτοσυντηρητισμός, όσο πιο μασίφ η νοοτροπία χωριού «τι θα πει ο γείτονας;», τόσο χειρότερα.
Εκεί, λοιπόν, απέναντι σε ένα «εύκολο θύμα» (όπως τουλάχιστον το θεωρεί) κάποιος «ξερνά» κακά χωνεμένα αρτηριοσκληρωτικά στερεότυπα, μεσαιωνικές αντιλήψεις, κόμπλεξ, προβληματικές συμπεριφορές και χρόνια φυτεμένη κακία ή απέχθεια για κάτι που ίσως του μοιάζει ξένο και αρνείται να προσπαθήσει να το καταλάβει.
Κι αυτό γιατί οι γενικεύσεις και τα κλισέ που μας βομβαρδίζουν από παιδιά είναι πολλά. «Οι άντρες δεν κλαίνε», «τα κορίτσια είναι για να μεγαλώνουν παιδιά», «ο άντρας είναι ο κουβαλητής του σπιτιού», «τα αγόρια δεν παίζουν με κούκλες». Όταν τα αγόρια κλαίνε και παίζουν με κούκλες, όταν ο κουβαλητής του σπιτιού είναι γυναίκα, που δεν μεγαλώνει παιδιά και ερωτεύεται κορίτσια και όχι πρίγκιπες σε λευκά άλογα, η εύκολη λύση είναι να κοροϊδέψεις, να χλευάσεις ή να προσβάλεις το αγόρι ή το κορίτσι που χάλασε το μοντέλο της κάθετης μαζικής παραγωγής Φορντισμού/Τεηλορισμού και κάποιο από τα «μοντέλα» δεν βγήκε κόπι πάστε (που λέει και ο Πολάκης) από το εργοστάσιο.
Κάποιος θεατής της Eurovision την περασμένη Πέμπτη, που μάλλον έχει ταϊστεί από τα γεννοφάσκια του αρρωστημένα κλισέ με άρωμα ναφθαλίνης βρήκε πως ο τρόπος που παρουσίαζε ο Γιώργος Καπουτζίδης την Eurovision δεν ήταν αρκετά «αντρίκιος» και «καλοσυνάτος». Και θέλησε να εκφράσει τη γνώμη του γράφοντας στον Καπουτζίδη πως είναι «κακιά αδελφή». Θλιβερή απόπειρα bullying. Αλλά ο Γιώργαρος δεν μάσησε.
Ο Καπουτζίδης προς τιμήν του δεν έχει κρύψει ποτέ ποιος είναι. Τελευταία αποφάσισε και να το φωνάξει, βγαίνοντας μπροστά για να εκφράσει μια ομάδα ατόμων που έχουν υπομείνει σε βάθος χρόνων ποικίλες κακοποιητικές συμπεριφορές. Πριν από έναν μήνα, μιλώντας στο φόρουμ των Δελφών είχε πει: «Δεν είμαστε μόνο εμείς, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα που ακούμε τις γνωστές προσβολές, χυδαιότητες και ανοησίες και έχουμε μάθει να τα προσπερνάμε. Κάθε φορά που καταφέρεται κάποιος εναντίον μας, αυτό πληγώνει τους γονείς μας, τους κάνει να ντρέπονται, τους γεμίζει τύψεις και ενοχές σε κάτι που δεν πρέπει να νιώθουν τύψεις και ενοχές». Τα λόγια αυτά ήταν δίκαια και έγιναν πράξη μερικές εβδομάδες μετά.
Το σχόλιό του κατά τη διάρκεια της ζωντανής μετάδοσης του τελικού της Eurovision ήταν συνεπέστατo με τις πάντα εύστοχες τοποθετήσεις του και έδωσε «φωνή» σε χιλιάδες ανθρώπους που έχουν υποστεί αντίστοιχες προσβολές.
«Την Πέμπτη που σχολίαζα τη Σουηδία, κάποιος μου έγραψε ότι είμαι κακιά αδερφή. Που αδερφή είμαι, αλλά είμαι καλή. Κι όμορφη κι έξυπνη και πετυχημένη. Και μη σοκάρεστε, μη σοκάρεστε. Αυτά πρέπει να τα συζητάμε. Και να τα συζητάμε ανοιχτά. Αν δεν τα συζητήσουμε, δεν θα τα αντιμετωπίσουμε ποτέ».
Δεν το άφησε να πέσει κάτω. Δεν το προσπέρασε. Δεν το στρογγύλεψε. Δεν το φοβήθηκε. Απάντησε ζωντανά μέσα από την ΕΡΤ, με χιούμορ κι αμεσότητα, λέγοντας αυτό που θα μπορούσε να συζητήσει ο καθένας στην παρέα του, βάζοντας αυτόν τον «κάποιο» που τον πρόσβαλε απέναντί του, πολύ κουλ, πολύ ειλικρινής, χωρίς να χάσει το χιούμορ του.
Κάποιοι τον χειροκρότησαν. Κάποιοι είπαν πως δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει στα πλαίσια μιας τέτοιας διοργάνωσης γιατί δεν είναι η σωστή στιγμή.
Γιατί όμως να μην είναι σωστή στιγμή; Η Eurovision είναι ο διαγωνισμός που πριν λίγες μέρες ο τραγουδιστής του Ισραήλ έκανε πρόταση γάμου στο σύντροφό του λίγο πριν από την πρόβα τζενεράλε. Είναι ο θεσμός που ανέδειξε την τρανς σταρ Ντάνα Ιντερνάσιοναλ και άλλους openly gay διαγωνιζόμενους. Αν μπορούμε να πούμε πως κάποιος τηλεοπτικός ή μουσικός θεσμός θα μπορούσε να είναι ο πλέον κατάλληλος για να φιλοξενήσει την τοποθέτηση του Γιώργου Καπουτζίδη αυτός θα ήταν η Eurovision. Αν και για μια τόσο ξεκάθαρη, ευγενική και δοσμένη με ευφυή ειλικρίνεια τοποθέτηση κάθε στιγμή και κάθε θεσμός θα μπορούσε να είναι κατάλληλος.
Δεν υπάρχουν λάθος στιγμές, υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος. Κι η ψυχική ετοιμότητα που σίγουρα βαραίνει στη ζυγαριά της απόφασης. Όταν το 2006 ο Γιώργος Γεωργίου μέσα από την αθλητική εκπομπή του είχε κάνει μια πρωτοφανή επίθεση στον Καπουτζίδη χρησιμοποιώντας την ίδια έκφραση στον υπερθετικό βαθμό («αδερφάρα») ο καλλιτέχνης δεν το είχε πάρει καν είδηση. Κι όταν το πήρε, καιρό μετά, δεν απάντησε ποτέ.
Με την εμπειρία που του δίνουν τα 16 χρόνια που πέρασαν από τότε, προχθές, όταν βρέθηκε ξανά αντιμέτωπος με την ίδια φθηνή μειωτική προσβολή, ήταν έτοιμος να την αναπαράγει λυτρωτικά, να την απομυθοποιήσει και να την κάνει να φαίνεται πιο μικροσκοπική και ανόητη από αυτόν που την ξεστόμισε.
To «Je suis Charlie» της φετινής Eurovision, μέσα από την ευφυή προσωπικότητα του Γιώργου Καπουτζίδη έγινε ένα ενωτικό «Je suis αδελφή». Καλή, όμορφη, έξυπνη, πετυχημένη. Και πάνω από όλα έτοιμη να αντιμετωπίσει ακραίες επιθέσεις ακραία προβληματικών ανθρώπων.
