Το στόλισμα του σπιτιού είναι η επίσημη έναρξη της εορταστικής περιόδου για τους περισσότερους από εμάς. Πάντα όμως προηγείται ή ακολουθεί μια άλλη ιεροτελεστία των Χριστουγέννων: οι χριστουγεννιάτικες ταινίες και τα soundtracks. Η ομάδα του okmag αποφάσισε να μοιραστεί μαζί σας τις ταινίες και τα τραγούδια που συνοδεύουν τις δικές της γιορτές.
Έλενα Βελούδη (@helena.belk)
Τα Χριστούγεννα σημαίνουν τόσα πολλά για τον καθένα. Ένα αναμμένο τζάκι, δώρα, μελομακάρονα, κάλαντα! Μα τα Χριστούγεννα για μένα είναι κάτι πιο βαθύ, η αγαπημένη γιορτή της μαμάς μου. Οικογενειακές στιγμές και όμορφες παιδικές αναμνήσεις που ποτέ δεν ξεχνάς, όσα χρόνια και αν περάσουν. Αγάπη, χαρά και οι άνθρωποι που σε αγαπούν κοντά σου, τόσο δεδομένο αλλά παράλληλα τόσο σημαντικό που πολλές φορές το ξεχνάμε. Αναμμένο τζάκι, χριστουγεννιάτικες ταινίες και μια ζεστή σοκολάτα σε γυρνούν πάλι πίσω και νιώθεις και πάλι ευτυχισμένος και γεμάτος. Η δική μου αγαπημένη ταινία είναι το Jack Frost για πολλούς λόγους, μα ο πιο σημαντικός: η αγάπη του πατέρα στον γιο του που ποτέ δεν τον άφησε μόνο. Το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο τραγούδι είναι το Let It Snow του Ντίν Μάρτιν…. «Μα αν με κρατήσεις πολύ σφιχτά, σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι θα είμαι ζεστός».
Νίκος Γεωργιάδης (@nickgeorgiadis)
Επειδή ανήκω σε εκείνους που τα Χριστούγεννα μου προκαλούν μια γλυκιά μελαγχολία, προτιμώ να παρακολουθώ στην τηλεόραση ταινίες και σειρές που σε κάνουν να γελάς. Μία από τις ταινίες που αγαπώ από μικρό παιδί είναι τα αξιαγάπητα «Γκρέμλινς». Δεν αποτελεί τον ορισμό της χριστουγεννιάτικης ταινίας αλλά διαδραματίζεται την περίοδο των Χριστουγέννων -και ας είχε βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες καλοκαίρι! Είναι από τις ταινίες που μου φέρνουν αναμνήσεις από την τρυφερή παιδική ηλικία -αυτό δεν είναι άλλωστε και τον νόημα των ημερών; Να γίνεσαι και πάλι για λίγο παιδί. Επίσης λατρεύω κυριολεκτικά τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Νομίζω ότι βάζω τα αντίστοιχα playlists του youtube και το spotify από τα τέλη Οκτώβρη, ενώ ειδικά φέτος στόλισα το σπίτι από τις αρχές Νοέμβρη. Ένα από τα τραγούδια που με συγκινεί βαθιά είναι το Do they know it’s Christmas. Ένα κομμάτι που κυκλοφόρησε το 1984 (την ίδια χρονιά με τα «Γκρέμλινς»!) και για πρώτη φορά ένωσε μερικούς από τους πιο διάσημους τραγουδιστές του πλανήτη ώστε όλα τα έσοδα να διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό. Για μένα αυτό το κομμάτι αποτελεί μια υπενθύμιση για όσα θεωρούμε δεδομένα και δεν εκτιμάμε όσο θα έπρεπε τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε πόσιμο νερό.
Μαρία Δεληγιαννάκη (@maria_deligiannaki)
Τα Χριστούγεννα για μένα, πια, είναι μία περίοδος άμεσα συνυφασμένη με την αγάπη. Μικρότερη ανυπομονούσα για τις εορταστικές εξόδους. Μεγαλώνοντας, όμως, συνειδητοποίησα ότι οι πιο σημαντικές στιγμές είναι αυτές που αισθάνεσαι την καρδιά σου πλημμυρισμένη από αγάπη. Ο μπαμπάς μου ήταν ο άνθρωπος που με τις πράξεις του με πλημμύριζε με αγάπη. Xάνοντάς τον, αυτό που μου έμεινε ήταν οι αναμνήσεις μαζί του. Μαζί του είχα τις ωραιότερες χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις. Αναμνήσεις που έχουν τον ήχο του Have Yourself a Merry Little Christmas του αγαπημένου του τραγουδιού από τον αγαπημένο του Φρανκ Σινάτρα και σκηνές από την ταινία As Good as It Gets. Μία ταινία -όχι χριστουγεννιάτικη- που, όμως, μας άρεσε να αναλύουμε και να συνειδητοποιούμε τη δύναμη της αγάπης όταν ο ιδιότροπος στην ταινία Τζακ Νίκολσον, επιτέλους, αφήνεται συναισθηματικά.
Άρτεμις Θύμιου (@artemis_thimiou)
Το νόημα των Χριστουγέννων βρίσκεται στην αγάπη. Είναι αυτή που κάνει τη διαφορά όταν θα διαλέξεις δώρα για τους δικούς σου ανθρώπους, όταν θα μαγειρέψεις για το ρεβεγιόν ή απλά θα κάνεις πως βοηθάς όσο μαγειρεύει κάποιος άλλος στην οικογένεια, όταν θα στείλεις ευχές. Η αγάπη εκφράζεται με τόσους πολλούς και διαφορετικούς τρόπους και αυτό είναι σίγουρα ένα από τα πράγματα που μου έμαθε η αγαπημένη μου χριστουγεννιάτικη ταινία, το Love Actually. Έχουν περάσει σχεδόν 12 χρόνια από την κυκλοφορία της και με συγκινεί το ίδιο κάθε φορά που την βλέπω -την έχω μάλιστα αγοράσει και σε DVD! Ένας από τους λόγους είναι ότι πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος μου ηθοποιός Χιου Γκραντ. Και για αυτό θα σταθώ σε αυτό που λέει στην αρχή της ταινίας και που για μένα συνοψίζει το νόημά της αλλά και το νόημα των Χριστουγέννων: «Επικρατεί η άποψη ότι ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο έχθρα και απληστία, αλλά εγώ δεν το βλέπω. Εγώ βλέπω ότι υπάρχει παντού αγάπη. Δεν είναι πάντα τρανταχτή ή άξια αναφοράς αλλά πάντα υπάρχει. […] Η αγάπη είναι παντού». Φυσικά, το soundtrack της, Christmas Is All Around το χορεύω πάντα και το τραγουδάω σαν να διαγωνίζομαι στο J2US και θα με κρίνουν σε λίγο τα μέλη της κριτικής επιτροπής.
Σόνια Καζόνι (@soniakazoni)
Φωτάκια που αναβοσβήνουν, πολύχρωμες μπάλες, χιόνι (ακριβοθώρητο στην Αθήνα), μελομακάρονα-μπουκίτσες, γέμιση με κάστανα, New York New York στα ραδιόφωνα με τη φωνή (μα τι φωνή) του Σινάτρα, δεν θέλει και πολύ να πει κάποιος πως τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη του εποχή -για μένα σίγουρα είναι μαζί με το καλοκαίρι. Πολλές οι «φαβ» μου χριστουγεννιάτικες ταινίες -το Μόνος Στο Σπίτι 1 και 2 me Μακόλει Κάλκιν το έχω δει δεκάδες φορές από τότε που ήμουν εγώ παιδί μέχρι τώρα με τα αγόρια μου (οι επόμενες δεν μου άρεσαν). Όσο για την κινηματογραφική σκηνή με το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο πάρτι ever είναι κατά τη γνώμη μου με διαφορά αυτή στο Eyes Wide Shut, κύκνειο άσμα του one and only Στάνλεϊ Κιούμπρικ, με Τομ Κρουζ και Νικόλ Κιντμαν (λογικό να μην την έχετε κατατάξει στις xmas movies, αλλά ξαναδείτε τη με άλλο μάτι!). Τραγούδια για το playlist των ημερών, «δαγκωτό» όλα του Σινάτρα, Χριστουγεννιάτικα και μη, με το I’ ll be home for Christmas το αγαπημένο μου «γιορτινό με τη βούλα». Απαραίτητη και μια δόση «Γούτσου-Γούτσου» του Νίκου Κοκλώνη, που ξετρελαίνει μέχρι και την 2χρονη ανιψιά μου και χορεύει non stop!
Γιώργος Μπέζας (@george_mpezas)
Τα Χριστούγεννα για μένα όσα χρόνια με θυμάμαι ήταν η αγαπημένη γιορτή του χρόνου: μυρωδιές, αναμνήσεις σε ένα σπίτι γεμάτο χαρά και αγάπη όπως οι αμερικάνικες ταινίες. Το βελούδινο σαλόνι άνοιγε διάπλατα τις πόρτες για να υποδεχτεί τους καλεσμένους, με τα τραπέζια γεμάτα λιχουδιές και το δέντρο να δεσπόζει στην γωνιά γεμάτο δώρα για όλους. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 6 όταν είδα για πρώτη φορά την ελληνική ταινία «Κάλπικη λίρα». Η μικρή Φανίτσα στην τρίτη ιστορία της ελληνικής ασπρόμαυρης ταινίας του Γιώργου Τζαβέλα θυμάμαι χάλασε την θαλπωρή των παιδικών μου χρόνων. Ως και σήμερα θυμάμαι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι. Θυμάμαι να κλαίω με λυγμούς και τότε οι μεγάλοι της παρέας προσπάθησαν να με πείσουν πως δεν είναι αλήθεια.
Σας θυμίζω την ιστορία της Φανίτσας που μέχρι και σήμερα αγαπώ να βλέπω: Η Φανίτσα (την υποδύονταν η Μαρία Καλαμιώτου) ήταν ένα φτωχό και ορφανό κοριτσάκι που πουλάγε λουλούδια για να βοηθήσει την άρρωστη μητέρα της. Βρίσκει την κάλπικη λίρα και ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή. Η αφελής και αγνή Φανίτσα πιστεύει ότι με τη λίρα θα μπορέσει να πληρώσει τα νοίκια που χρωστάει στον τσιγκούνη σπιτονοικοκύρη της (Ορέστης Μακρής) κανείς όμως δε φαίνεται να την πιστεύει. Τα Χριστούγεννα, η Φανίτσα βρίσκει την κάλπικη λίρα και προσπαθεί να τη δώσει για να πάρει τρόφιμα. Όλοι όμως καταλαβαίνουν ότι η λίρα είναι κάλπικη και δεν της δίνουν τίποτα. Στο τέλος όμως ο ίδιος ο σκληρός σπιτονοικοκύρης θα δεχτεί να αλλάξει τη λίρα με χρήματα, όχι όμως γιατί ξεγελιέται, αλλά γιατί για μια φορά αποφασίζει να βγάλει προς τα έξω τον βαθιά θαμμένο μέσα του, αυθεντικό, καλό του εαυτό. Και κάπου εδώ έρχεται μια από τις πλέον «δυνατές» σκηνές της ταινίας, όταν ο σπιτονοικοκύρης παίρνει αγκαλιά τη Φανίτσα και της ζητάει με δάκρυα στα μάτια να τον αφήσει να γίνει αυτός ο πατερούλης της. Στο τέλος, την κάλπικη λίρα τη βάζει ο ίδιος ως νόμισμα στην πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα.
Βασίλης Οικονόμου (@vasilis__oikonomou)
Χριστούγεννα για μένα εκτός από κάλαντα, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, ποτά, οικογένεια και «οικογένεια», είναι και η πίστη. Όχι τόσο η θρησκευτική -μετά από κάποια ηλικία ούτε στον Άγιο Βασίλη- αλλά πιο πολύ σε ένα καλύτερο αύριο. Ξεκινάει μια νέα χρονιά, νέοι στόχοι, νέες γνωριμίες, νέες εμπειρίες και πάει λέγοντας. Γι΄ αυτό λοιπόν η ταινία που εμένα μου θυμίζει πιο πολύ Χριστούγεννα είναι το Polar express. Αν θέλετε φταίει και το ηλικιακό -βγήκε το 2004 όταν ήμουν 6-, αλλά πιο πολύ το έχω συνδυάσει με τα Χριστούγεννα γιατί αυτή η ταινία πραγματικά σου δίνει ελπίδα, σου δίνει ένα «πάτημα» να πιστέψεις σε κάτι είτε αυτό το ονομάζεις Άγιο είτε συνάνθρωπο είτε ο καθένας όπως θέλει. Ενώ, μεγάλη αγάπη υπάρχει και για το Rocking in the top of the world από το soundtrack της ταινίας. «Rocking in the top of the world, the place is hoping, the aint no stoping».
Δημήτρης Ουγγαρέζος (@d_ougarezos)
Από OST θα χρειαστεί να επιλέξω κι εγώ τη λίστα του Love Actually και ειδικά το Christmas Is All Around απ’τον Μπιλ Μακ της ταινίας. Kαι λέω «θα χρειαστεί», γιατί είμαι σίγουρος πώς και άλλοι συνάδελφοι απ’την ομάδα του okmag θα το έχουν ξεχωρίσει. Όμως, σε μερικά πράγματα δε χωρούν πρωτοτυπίες.
Ως προς την ταινία, θα διαλέξω το Serendipity. Μια καθόλου χριστουγεννιάτικη ταινία, που όμως, διαδραματίζεται Χριστούγεννα… Ο λόγος που αγαπώ αυτήν την ταινία, ως συνήθεια των εορτών πια, είναι ο τρόπος που «μπήκε» στη ζωή μου. Επιστρέφω Χριστούγεννα για πρώτη φορά απ’το Λονδίνο. Είχα πάει για το μεταπτυχιακό μου και ήταν η πρώτη φορά που ζούσα μόνος τόσο μακριά απ’το σπίτι, την οικογένεια, τους φίλους και την πατρίδα μου. Πρόκειται λοιπόν, για τον πρώτο «σελιδοδείκτη» ζωής – η πρώτη πίστα είχε ολοκληρωθεί.
Με αυτό το συναίσθημα ικανοποίησης μπήκα στο αεροπλάνο να επιστρέψω στην Ελλάδα για να «δοξαστώ» που τα κατάφερα να νικήσω φόβους, ανασφάλειες και το άγνωστο μιας χώρας, ξένης. Είχε ταινίες τότε για να δεις στο ταξίδι της επιστροφής. Η επιλογή ανάμεσα στο «Τελευταίο Οχυρό» με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και σε μια χλιαρή μπούρδα, όπως φαινόταν το Serendipity…
Δεν ξέρω ακόμη γιατί (το «Τελευταίο Οχυρό» είναι ταινιάρα) πάτησα το play στο Serendipity και ακόμη θυμάμαι την πρώτη σκηνή στα Bloomingdale’s. Δύο άνθρωποι συναντιούνται τυχαία, πηγαίνουν για καφέ και καταλήγουν να περάσουν ένα εξαιρετικό απόγευμα στη Χριστουγεννιάτικη Νέα Υόρκη. Όμως, έχουν και οι δύο σχέσεις. Η κοπέλα πιστεύει στο πεπρωμένο (serendipity). Γράφει το τηλέφωνό της σε ένα 5δόλαρο και αγοράζει κάτι καραμέλες Certs (τρώει και μία). Αντίστοιχα, το αγόρι γράφει το δικό του στην εσωτερική σελίδα ενός βιβλίου που παίρνει εκείνη τη στιγμή από πλανόδιο πωλητή («Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας») και υπόσχεται να το δώσει σε ένα βιβλιοπωλείο μεταχειρισμένων βιβλίων. Ξαμολούν λοιπόν, τα στοιχεία τους στο σύμπαν και το αφήνουν να κάνει τη δουλειά, αν είναι γραφτό…
Ήταν η χαρά της επιστροφής, η ικανοποίηση μιας πρώτης νίκης, ή είναι τόσο γαμάτη η ταινία; Δεν ξέρω να σας πω… Ίσως όλα αυτά μαζί. Σημασία έχει πως τα Χριστούγεννά μου απέκτησαν έθιμο με το όνομα: Serendipity.
Μαρία Παπαθανασίου (@maria_papathanasiou23)
Αγαπώ τα Χριστούγεννα από παιδί κι έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις. Η αγαπημένη μου χριστουγεννιάτικη ταινία είναι το «Πολικό εξπρές». Το προτιμώ με τη φωνή του Τομ Χανκς και όχι μεταγλωττισμένο. Το είδα πρώτη φορά με τον μεγάλο μου γιο, όταν ήταν τριών χρόνων. Μας άρεσαν τα γραφικά, η γεμάτη φαντασία ιστορία, οι εικόνες και η μουσική που έντυνε την ταινία. Ιδιαίτερα το τραγούδι στη σκηνή με τους σερβιτόρους στο τρένο που σερβίρουν ζεστή σοκολάτα. Αυτή μου θύμιζε κάτι από μιούζικαλ… Σήμερα ο γιος μου είναι 19 και συνεχίζουμε να βλέπουμε μαζί την ταινία πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό. Και κάτι ακόμη. Στο φινάλε της ταινίας συγκινούμαστε, ίσως γιατί κι εμείς θέλουμε να μην σταματήσουμε ποτέ να ακούμε το κουδούνι του Άη Βασίλη. Ειλικρινά ελπίζω να τα καταφέρουμε….
Γιώργος Πράσινος (@prassinos)
Η μέρα των Χριστουγέννων είναι ίσως η πιο ωραία μέρα του χρόνου για μένα. Έχουμε καλεσμένους, το τραπέζι είναι γεμάτο από φαγητά, απολαμβάνω πάντα την ώρα των γλυκών και του καφέ, επιτραπέζια παιχνίδια, και εκεί γύρω στις 9-10, όταν έχει φύγει και ο τελευταίος καλεσμένος, βάζουμε κι άλλα ξύλα στο τζάκι για να δυναμώσει η φωτιά, και καθόμαστε να δούμε -για μια ακόμη φορά- το «Μόνος στο σπίτι». Νομίζω πως με τον Μακόλεϊ Κάλκιν, αυτόν τον αξιολάτρευτο κατάξανθο μπόμπιρα, έχουμε μεγαλώσει μαζί. Ή μάλλον, εγώ μεγαλώνω και αυτός θα μείνει για πάντα αυτό το φαινομενικά αθώο αγγελούδι. Κάθε Χριστούγεννα που βλέπω την ταινία, γελάω και την απολαμβάνω με τον ίδιο ενθουσιασμό, σαν να επανέρχομαι σε κάτι τόσο γνώριμο όπως ένα παιδικό παιχνίδι, και για αυτό την θεωρώ την πιο αγαπημένη μου ταινία. Και την επομένη των Χριστουγέννων, βλέπω το sequel «Μόνος στο σπίτι 2: Χαμένος στην Νέα Υόρκη» με το Central Park, το θρυλικό Plaza Hotel και την κυρία με τα περιστέρια.
Πάντα χαμογελάω όταν πρωτοακούω -αρχές του Δεκεμβρίουτο«It’s begging to look a lot like Christmas, everywhere I go…» – γιατί ξέρω πως πλησιάζουν… Αλλά ίσως το τραγούδι που με συγκινεί πιο πολύ από όλα -από το Δημοτικό, όταν το τραγουδάγαμε στις σχολικές γιορτές- είναι ο «Μικρός Τυμπανιστής». «Μου `παν έλα να πάμε να δεις, Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης, κι εγώ γυρεύω απόψε στον ουρανό, τ’ αστέρι ψάχνω να `βρω το φωτεινό…ραπαπαπαμ». Νομίζω πως αυτοί οι στίχοι μεταφέρουν την ακριβή εικόνα της Γέννησης του Χριστού, και της προσμονής των Πιστών. Χρόνια πολλά σε όλους. Ας πιστέψουμε, και ας ζεστάνουμε τις καρδιές μας. Να είμαστε αγαπημένοι!
Νατάσσα Στρόβιλα (@nstrovila)
Τα Χριστούγεννα ήταν ανέκαθεν η πιο αγαπημένη γιορτή του χρόνου για εμένα. Από παιδί περίμενα πώς και πώς αυτήν τη μέρα που γέμιζε το σπίτι με μυρωδιές, ήχους και γέλια, αλλά και φωνές ενίοτε, για το ποιος θα καθίσει στην καλύτερη θέση στο γιορτινό τραπέζι. Βλέπετε με τις δυο αδελφές μου είχαμε τέτοιες ανησυχίες από παιδιά. Και μπορεί το γιορτινό τραπέζι να είχε το μεγαλύτερο fun, μαζί με τις βόλτες για να πούμε τα κάλαντα την προηγούμενη μέρα, η καλύτερη στιγμή όμως ήταν αυτή που θα καθόμασταν όλοι να δούμε μια χριστουγεννιάτικη ταινία. Κατά καιρούς έχω αγαπήσει πολλές ταινίες, αλλά η κορυφαία όλων για εμένα δεν είναι άλλη από το A Christmas Carol. Η «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» βασισμένη στο βιβλίο του Κάρολου Ντίκενς είναι η αφορμή να κάνω έναν απολογισμό στο τέλος του χρόνου και να σκεφτώ τι πραγματικά άφησε στην καρδιά μου η χρονιά που πέρασε. Και αυτή η ταινία, είτε δείτε την εκδοχή του 2009 με τον Τζιμ Κάρεϊ, είτε την παλαιότερη εκδοχή του 1984 με τον Τζορτζ Σι Σκοτ είναι εξαιρετική. Όσο για αγαπημένο soundrack θα είναι πάντα και για πάντα στην καρδιά μου του Last Christmas των Wham, αλλά και ο «Ρούντολφ το ελαφάκι» που το τραγουδούσα ως παιδί και τώρα πια το τραγουδώ με το δικό μου παιδί. Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος.
Η ομάδα του okmag σας εύχεται Καλά Χριστούγεννα!
