Ήταν 25 Αυγούστου του 2004 όταν η Φανή Χαλκιά κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Είκοσι χρόνια η ίδια θυμάται εκείνη τη στιγμή που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή της. «Περιγράφεις κάτι που όταν το ακούω νιώθω ότι συνέβη σε μια προηγούμενη ζωή. Ίσως επειδή ήμουν πάντα πολύ δραστήρια, σαν να έχω ζήσει τρεις ζωές από τότε» μου λέει στο τηλέφωνο καθώς επιστρέφει στη Στούπα Μεσσηνίας όπου την περιμένουν τα δυο της παιδιά, ο 6χρονος Πέτρος και ο 4χρονος Κωνσταντίνος. Εκεί βρίσκονται οι δυο επιχειρήσεις του συζύγου της Λούη Καραμάνου, ο οποίος τους τελευταίους εννέα μήνες δίνει μία σκληρή μάχη ζωής μετά το ισχαιμικό επεισόδιο που υπέστη στο γυμναστήριό του LVK Fitness στη λεωφόρο Συγγρού- ευτυχώς τα τελευταία νέα είναι πιο ενθαρρυντικά, αφού έχει πλέον βγει από την Εντατική και βρίσκεται σε ιδιωτικό κέντρο αποκατάστασης. Μια περιπέτεια που η ίδια προσπάθησε να κρατήσει μακριά από τη δημοσιότητα αλλά αναγκάστηκε να ομολογήσει μετά τον εκρηκτικό μηχανισμό που τοποθέτησαν τον περασμένο μήνα στο beach bar τους στην παραλία της Καλόγριας.
«Με ρωτάς αν το χρυσό μετάλλιο ήταν η ωραιότερη στιγμή της ζωής μου. Ήταν η πιο σημαντική στην αθλητική μου διαδρομή. Πιο σπουδαία στιγμή της ζωής μου ήταν η γέννηση των παιδιών μου». Το συγκεκριμένο μετάλλιο δεν βρίσκεται στο σπίτι της στη Βούλα αλλά σε θυρίδα μαζί με άλλα της μετάλλια.
«Κάποια στιγμή η μητέρα μου έδειξε στον Πέτρο εκείνον τον τελικό στους Ολυμπιακούς. Το σχόλιό του ήταν: “Πω πω , κουράστηκε η μαμά. Τώρα δείξε μου και τον μπαμπά”! Νόμιζε ότι όλοι τρέχουμε στη ζωή αυτή».
«Ο Λούης είναι καλύτερα, είναι πολύ δυνατός. Όλοι του το έλεγαν πάντα, άλλα τώρα φάνηκε πραγματικά η δύναμή του. Εκείνος μου δίνει τη δύναμη να αντέχω κι εγώ. Είμαι σίγουρη για εκείνον, γι’ αυτό και είμαι ψύχραιμη, όλα θα πάνε καλά. Μπορεί να έπεσαν όλα επάνω μου, αλλά προτεραιότητά μου είναι ο άντρας μου. Αφού αντέχει αυτός, είναι ντροπή να μην αντέχω εγώ που είμαι υγιής. Προφανώς και έχω στεναχωρηθεί και έχω υπάρξει χάλια αλλά επειδή ξέρω ότι εκείνος θα είναι μια χαρά, σταματάω αμέσως να γκρινιάζω μέσα μου- γιατί οι άλλοι δεν θα με ακούσουν ποτέ- και συνεχίζω να είμαι αισιόδοξη. Αλλιώς νιώθω σαν να τον προδίδω».
«Όπως το λες, αυτή η έμφυτη αισιοδοξία έπαιξε ρόλο και στην αθλητική μου πορεία. Ουσιαστικά ο αθλητισμός σου καλλιεργεί ό,τι έχεις μέσα σου. Η πολλή αγάπη που έχω πάρει από μικρή με όπλισε με αυτοπεποίθηση».
Στους φετινούς αγώνες έχει κάνει εντύπωση η άνεση με την οποία οι αθλητές μας δεν διστάζουν να κάνουν τα παράπονά τους δημόσια, κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια. Από την ανάρτηση του Πετρούνια στους προκριματικούς, στα σχόλια της Στεφανίδη και του Ντούσκου, ακόμα και η εξομολόγηση του Καραλή για το bullying που είχε δεχτεί και τους ανθρώπους που δεν πίστεψαν σε εκείνον. «Εγώ γενικά δεν έχω κάνει παράπονα δημόσια. Όλες οι δυσκολίες που περνάμε εμείς οι αθλητές είναι μέρος του αποτελέσματος που φέρνουμε. Δεν ξέρω αν ο Μανώλης Καραλής, που τον ξέρω και τον αγαπώ και είναι υπέροχος, θα ήταν ο ίδιος αθλητής αν τον πίστευαν όλοι από την αρχή. Μπορεί αυτό να του δημιουργούσε ένα παραπάνω στρες- εικάζουμε τώρα. Δεν εννοώ φυσικά να μην πιστεύουμε σε κανέναν αθλητή γιατί έτσι τους βοηθάμε, μην παρεξηγηθώ κιόλας! Απλά μπορεί να χρωστάμε “ευγνωμοσύνη” και σε αυτόν που δεν μας πίστεψε γιατί η στάση του μπορεί να μας έκανε να πεισμώσουμε περισσότερο, να το πήραμε πιο προσωπικά. Το παράπονα που θα ήθελα να εκφράζουν αυτοί οι αθλητές είναι για το τι έπεται, τις συνθήκες που αγωνίζονται οι νέοι αθλητές ή για το κίνητρο που έχει κάποιος για να κάνει, πχ, επί κοντώ. Εμείς είμαστε μεγάλοι άνθρωποι πια, δεν έχει νόημα να γκρινιάζουμε για εμάς, αλλά για τους νεότερους. Γιατί εδώ και 15 χρόνια οι συνθήκες δεν έχουν βελτιωθεί καθόλου. Οι επόμενοι πρέπει να μας νοιάζουν».
«Στη δική μου περίπτωση, είχα αναγκαστεί για ένα διάστημα να σταματήσω από τον αθλητισμό και να πάω να δουλέψω αφού δεν είχα να ζήσω. Δεινοπαθούσα. Η πιο δύσκολη απόφαση, το μεγαλύτερο στοίχημα που έβαλα ποτέ ήταν να σταματήσω από τη δουλειά και να επιστρέψω στον αθλητισμό. Εκ του αποτελέσματος όμως αυτό το διάλειμμα μου έκανε καλό».
«Γιατί δεν είχαμε ξανά τέτοια διάκριση σε διεθνές επίπεδο; Όταν μου λένε “είστε η πιο πετυχημένη αθλήτρια” τους απαντώ “Για να ήμουν πετυχημένη αθλήτρια θα έπρεπε να είχαμε άλλες πέντε πετυχημένες τετρακοσάρες εμποδίστριες στο ίδιο επίπεδο. Είναι ένα δύσκολο αγώνισμα, θέλει να συνδυάζεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Υπάρχουν πολύ καλοί αθλητές στις μικρές κατηγορίες. Μεγαλώνουν όμως και γύρω στα 19 αναγκάζονται να σταματήσουν. Γιατί πρέπει να σπουδάσουν και να βρουν τρόπο να βιοποριστούν, δεν μπορούν να ζήσουν από τον αθλητισμό. Εκεί πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή μας. Μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι οι αθλητές του στίβου είναι πιο προνομιούχοι αλλά δεν είναι έτσι. Ένα παιδί που μένει στο κέντρο κάνει ολόκληρο ταξίδι για να κάνει προπόνηση, δεν παίζει στο γήπεδο μπάσκετ της γειτονιάς. Υπάρχουν αρκετά ταλέντα εκεί έξω, αλλά οι συνθήκες δεν βοηθούν για να προχωρήσουν».
«Τα παιδιά μου είναι πολύ μικρά ακόμα για να δείξουν αν έχουν κλίση στον στίβο. Μία φορά είχα πάρει πρόπερσι μαζί μου τον Πέτρο και μου είπε “μαμά να μην ξανάρθουμε εδώ, κουράστηκα”. Τώρα, είναι εξίμισι χρονών μόνο. Τους έχω πει ότι σίγουρα θέλω να υπάρχει στη ζωή τους ο αθλητισμός. Πρωταθλητισμό ας μην κάνουν ποτέ, δεν με νοιάζει. Ο αθλητισμός όμως είναι ένα μεγάλο σχολείο για την κοινωνία μας».
Φωτογραφίες: ΝDP/ Abaca
Διαβάστε επίσης:
Φανή Χαλκιά: «Ο άντρας μου από χτες βρίσκεται σε κέντρο αποκατάστασης»
