Κάθε εβδομάδα ο Ψυχοθεραπευτής/Σεξολόγος Dr. Γιώργος Λάγιος απαντά στις ερωτήσεις των αναγνωστών στο περιοδικό ΟΚ!
Η ερώτηση της Μαρίας
«Κύριε Γιώργο, είμαι η Μαρία και δεν σας στέλνω για κάποιο δικό μου ερωτικό ζήτημα, αλλά γιατί έχω διαφωνία μαζί σας. Σας διαβάζω στο ΟΚ! εδώ και αρκετό καιρό και με έχει προβληματίσει η ευκολία με την οποία λέτε κάθε φορά στους άλλους να χωρίσουν. Θεωρώ ότι είστε πολύ κυνικός και αναρωτιέμαι αν τελικά υπάρχει σε εσάς κάποιο βαθύ τραύμα που σας κάνει τόσο πολέμιο των σχέσεων. Πρέπει να σας πω ότι καμία σχέση δεν είναι εύκολη, όλοι έχουμε τα θέματά μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν δεν βρούμε λύση με μια συζήτηση παίρνουμε το καπελάκι μας και φεύγουμε. Και πώς λέτε με άνεση, χωρίς να είστε γονιός, ότι δεν έχει σημασία αν υπάρχουν παιδιά; Επειδή είμαι μητέρα, σας πληροφορώ ότι η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη από αυτήν που φαντάζεστε».
Η απάντηση του ειδικού
Αγαπητή Μαρία, σε ευχαριστώ για την ευθύτητα του μηνύματός σου. Εκτιμώ αφάνταστα την αμφισβήτηση. Θεωρώ ότι είναι πολύτιμο εργαλείο για όλους μας να πάμε μπροστά όταν αμφισβητούμε τα πάντα και μετά δημιουργούμε τη δική μας σκέψη. Θα ξεκινήσω από το τέλος του μηνύματός σου. Τα παιδιά δεν έχουν δικές τους σκέψεις και γι’ αυτό στην Ψυχολογία αναφερόμαστε συνέχεια στις πυρηνικές πεποιθήσεις, δηλαδή σε αυτές τις πεποιθήσεις που δημιουργούνται στα παιδικά χρόνια και σχετίζονται με το πώς βλέπουμε τους άλλους, τον εαυτό μας και τον κόσμο. Δυστυχώς, οι γονείς, έχοντας την πεποίθηση ότι τα παιδιά τους είναι ιδιοκτησία τους, μεταγγίζουν τις δικές τους απόψεις με μια βεβαιότητα και τα παιδιά κουβαλάνε αυτές τις απόψεις για μια ολόκληρη ζωή. Οι άνθρωποι που ξεφεύγουν από αυτό είναι εκείνοι που αμφισβητούν την ορθότητα μιας σκέψης, εκτός αν την έχουν φιλτράρει και έχουν αποφασίσει πως βγάζει νόημα. Η πραγματικότητα λοιπόν είναι πιο συνθέτη από όσο φανταζόμαστε και οι δυο μας και αυτό ακριβώς είναι και το κυνικό κομμάτι της θεωρίας μου. Ο κυνισμός ουσιαστικά είναι ο ρεαλισμός και η αδιαφορία προς τους κοινωνικούς κανόνες. Αυτή η αυτάρκεια λοιπόν –η εγκεφαλική, την οποία πρεσβεύω– έρχεται να συνθλίψει όλα αυτά τα οποία έχει χτίσει η ανθρωπότητα τόσα χρόνια μέσα από τους θεσμοθετημένους και σοφούς κανόνες διαβίωσης και πολιτισμού.
Αμφισβητώ λοιπόν το αν κάποιος είναι άξιος να γίνει γονιός, αμφισβητώ τους λόγους για τους οποίους μπαίνουμε σε μια σχέση και φυσικά αμφισβητώ τους λόγους για τους οποίους παραμένουμε σε μια σχέση. Τα πάντα γυρίζουν γύρω από μια (α)συνείδητη ιδιοτέλεια. Το «θέλω το καλό μου» είναι το σωστό, το «θέλω το καλό μου εις βάρος άλλων και του εαυτού μου τελικά» είναι το λάθος. Αυτή είναι μια ορθολογιστική σκέψη που βγάζει νόημα σε μένα. Στην προκειμένη περίπτωση, στις περισσότερες σχέσεις οι άνθρωποι παραμένουν κάνοντας κακό στα παιδιά τους και στον εαυτό τους. Πάμε λοιπόν να απαντήσω σε κάτι πιο προσωπικό. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει τραύματα, αλλά κάποιοι έχουν πολύ βαθιά τραύματα. Εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Έχω μεγαλώσει από φροντιστικούς γονείς και τα μόνα σοβαρά τραύματα που έχω είναι από κοπέλες που ίσως με πλήγωσαν είτε με τη συμπεριφορά τους είτε με απιστία. Φυσικά και έχω μετατραυματικό στρες και φυσικά το δουλεύω στην ψυχοθεραπεία ακόμα. Ο λόγος λοιπόν που με βλέπεις τόσο κυνικό δεν είναι τα τραύματά μου, είναι ο εγκεφαλικός απογαλακτισμός μου.
Οι περισσότεροι προτάσσουν τα παιδιά ως δικαιολογία ώστε να μη χωρίσουν, και εγώ λέω ότι καλύτερα να χωρίσετε για τα παιδιά ακριβώς. Σταματήστε να λέτε ψέματα στον εαυτό σας για να δικαιολογήσετε την αδυναμία σας να προχωρήσετε. Από εκεί και πέρα όμως, αυτή η ευκολία στην οποία αναφέρεσαι, το να «παίρνουμε το καπελάκι μας και φεύγουμε» αντί να βρίσκουμε μια λύση, δεν είναι εύκολο. Ίσα ίσα, είναι πολύ δύσκολο να γκρεμίζεις το όνειρο που χτίζεις στην αρχή, να σφίγγεις το στομάχι σου και να λες «δυστυχώς αυτό δεν λειτουργεί, πρέπει να προχωρήσω για το καλό μου και για τον αυτοσεβασμό μου». Δεν είμαι πολέμιος των σχέσεων, είμαι ενάντια σε οποιαδήποτε σχέση δεν με πάει μπροστά, δεν με εξελίσσει, δεν μου χαρίζει χαμόγελα, ποιοτικούς οργασμούς, αγκαλιές, φροντίδα, ασφάλεια, καταφύγιο. Αν ο πήχης είναι πιο χαμηλά από αυτό που περιγράφω, δεν μου κάνει. Και εδώ μπορείτε να μου πείτε: «Δεν κάνει σε σένα, Γιώργο. Σε εμάς όμως κάνει, μας είναι αρκετό». Τότε να βρείτε κάποιον άλλο ψυχοθεραπευτή που έχει χαμηλά τον πήχη. Εγώ δεν ασχολούμαι καθόλου με άτομα που έχουν τόσο χαμηλά στάνταρ. Πλήττω μόνο και μόνο στη σκέψη ότι θα συζητάω με ένα άτομο για να αποκτήσει τα βασικά, ενώ μπορεί να αποκτήσει τα πάντα. Μόλις εμφανιστεί η πνευματική ακαμψία που δεν βασίζεται σε διαταραχές αλλά σε πλύση εγκεφάλου, εξαφανίζομαι. Εγώ επιλέγω τους θεραπευόμενούς μου όπως και εκείνοι εμένα.
Η ποιότητα της ζωής μας είναι η ποιότητα του συναισθήματος και της σκέψης μας και όχι αυτό που λένε οι γκουρού των σχέσεων, ότι η ποιότητα της ζωής μας είναι οι σχέσεις μας. Οι σχέσεις μας είναι το αποτέλεσμα του πώς βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας και ποια σχέση έχουμε εμείς μαζί του. Θέλεις να ζήσεις μια ζωή δική σου, με εγκεφαλική αυτάρκεια, ή θέλεις να παραμένεις σε μια σχέση για να κερδίσεις το «μπράβο» της κοινωνίας ότι τα κατάφερες μακροχρόνια;
Πρώτη δημοσίευση στο τεύχος 1031 του περιοδικού ΟΚ!
Διαβάστε επίσης: Ρωτήστε τον ειδικό: «Ο σύντροφός μου με κόλλησε σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα, αλλά αρνείται ότι με απάτησε»
